Algorytm płukania oka

 

PŁUKANIE OKA

Jest to zabieg leczniczy i/lub pielęgnacyjny polegający na przepłukaniu jałowymi

wodnymi roztworami worka spojówkowego, aby go oczyścić i złagodzić odczyn

tkankowy.

Cel

• Usunięcie wydzieliny spojówkowej gromadzącej się w worku spojówkowym.

• Wypłukanie (usunięcie) ciał obcych, substancji żrących.

• Zapobieganie podrażnieniu powierzchownych tkanek oka.

• Zapobieganie zapaleniu i zakażeniu tkanek oka.

Wskazania

• Ciała obce.

• Obecność wydzieliny w oku.

• Poparzenia substancjami żrącymi.

• Przygotowanie przed każdym zakraplaniem oczu i zakładaniem maści celem

wzmocnienia ich działania.

• Profilaktyka zakażeń.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na składniki preparatu.

Obowiązujące zasady

• Kierowanie strumienia płynu przy płukaniu od wewnętrznego do zewnętrznego

kąta oka.

• Używanie jałowych, niedrażniących płynów o temperaturze zbliżonej do

temperatury ciała.

• Delikatne wykonanie zabiegu.

• W przypadku dostania się do oka substancji żrących lub chemikaliów –

bezzwłoczne przystąpienie do płukania i użycie dużej ilości wody.

Struktura czynności płukania oka

I. Czynności przygotowawcze

1. Przegotowanie się osoby wykonującej zabieg:

• Zapoznanie się ze zleceniem w Indywidualnej Karcie Zleceń.

• Higieniczne mycie rąk/higieniczna dezynfekcja rąk.

2. Przygotowanie zestawu i otoczenia:

• Przygotowanie zestawu:

» naczynie jałowe do płukania (specjalny kieliszek) lub gotowy zestaw do

płukania oczu,

» gaziki jałowe,

» podkład (gumowy i płócienny) do zabezpieczenia ubrania, lignina,

» miska nerkowata,

» odwracadła jałowe do powiek (odrębne dla każdego oka), jeśli istnieje taka

konieczność,

» rękawice jednorazowe, niejałowe,

» płyn do płukania ogrzany do temperatury ciała, w zależności od zlecenia.

• Przygotowanie otoczenia:

» zapewnienie dobrego oświetlenia,

» zapewnienie ciszy i spokoju.

3. Przygotowanie pacjenta:

• Poinformowanie pacjenta o:

» konieczności usunięcia soczewek kontaktowych (jeśli je posiada),

» celu, istocie i przebiegu czynności,

» konieczności zgłaszania pielęgniarce niepokojących objawów podczas

zabiegu, np. silnego pieczenia, bólu.

• Uzyskanie zgody pacjenta na wykonanie zabiegu.

II. Czynności właściwe

• Ułożenie pacjenta w pozycji półsiedzącej z podparciem głowy lub leżącej

z lekkim przechyleniem głowy ku tyłowi i na bok, z głową odwróconą

w kierunku oka, które ma być płukane.

• Osłonięcie ubrania pacjenta podkładami.

• Higieniczne mycie rąk/higieniczna dezynfekcja rąk.

• Nałożenie rękawic jednorazowego użytku.

• Podanie pacjentowi miski nerkowatej do podtrzymania po stronie płukanego

oka; ustawienie jej tak, by płyn swobodnie do niej spływał.

• Uchwycenie pod opuszkę kciuka ręki niedominującej jałowego gazika oraz

położenie kciuka na dolnej powiece blisko jej brzegów.

• Powolne odciągnięcie ku dołowi dolnej powieki z równoczesnym lekkim

przyciśnięciem kciuka do kości jarzmowej.

• Położenie palca wskazującego tej samej ręki z jałowym gazikiem na górnej

powiece blisko jej brzegów z równoczesnym lekkim przyciśnięciem powieki

do górnego brzegu oczodołu oraz z odciągnięciem jej ku górze.

• Oparcie pozostałych palców o twarz pacjenta.

• Poproszenie pacjenta o skierowanie wzroku do góry.

• W przypadku sklejenia się powiek wydzieliną spojówkową nałożenie na nie

ciepłego, wilgotnego okładu, który należy zdjąć po kilku minutach.

• Uchwycenie prawą ręką naczynia przeznaczonego do płukania oka, z pakietu

jałowego, lub gotowego zestawu do płukania oczu oraz napełnienie

go podgrzanym płynem do temperatury ciała i płukanie oka z wysokości ok.

2–3 cm (nie większej niż 10 cm).

• Płukanie od wewnętrznego do zewnętrznego kąta oka.

• Oko należy płukać powoli i delikatnie, kierując strumień płynu na okolice

dolnego sklepienia oka (co uchroni przed powstaniem uszkodzeń

mechanicznych).

• Odwrócenie powieki do stanu poprzedniego.

• Osuszenie gazikiem, z ręki niedominującej, okolicy oka z nadmiaru leku,

wyrzucenie gazika.

• Osuszenie twarzy pacjenta ligniną.

·         Założenie opatrunku

III. Czynności końcowe

1. Uporządkowanie sprzętu:

» segregacja odpadów zgodnie z obowiązującymi rozporządzeniami i

procedurami.

Algorytm pobierania krwi na poziom ciał ketonowych

 POBIERANIE KRWI NA POZIOM CIAŁ KETONOWYCH

Głównym miejscem produkcji i wydzielania do krwi ciał ketonowych jest wątroba.

Do ciał ketonowych zalicza się trzy związki:

• kwas β–hydroksymasłowy, stanowiący 75–80% wszystkich związków

ketonowych,

• kwas acetooctowy – stanowiący 20–25%,

• aceton – poniżej 2% nie występuje w krążeniu; powstaje w wyniku

spontanicznej dekarboksylacji acetooctanu przy kontakcie z tlenem

atmosferycznym w płucach lub po oddaniu moczu.

Interpretacja wyników:

• stężenie ciał ketonowych < 0,6 mmol/l – norma,

• wartości 0,6–1,5 mmol/l, przy stężeniu glukozy > 300 mg/dl – mogą wskazywać

na pojawienie się problemów, które będą wymagały pomocy medycznej,

• wartości > 1,5 mmol/l, a stężenie glukozy we krwi > 300 mg/dl – mogą oznaczać

pojawienie się cukrzycowej kwasicy ketonowej.

Oznaczanie stężenia ciał ketonowych we krwi daje bardziej miarodajny wynik

niż badanie moczu, oznaczając bowiem związki ketonowe we krwi, można

znacznie wcześniej wykryć ich wzrastające stężenie.

Miejsca nakłucia do pobrania krwi

Opuszek palca.

Zasady obowiązujące przy oznaczaniu ciał ketonowych

• Sprawdzenie ważności i warunków przechowywania pasków testowych

(temperatura, wilgotność).

• Niestosowanie pasków po upływie terminu ważności, uszkodzonych,

zadrapanych, zgiętych, wilgotnych.

• Użycie paska testowego tylko raz.

• Przestrzeganie zasad postępowania aseptycznego.

• Poinformowanie pacjenta o pomiarze, uzyskanie zgody pacjenta.

• Sprawdzenie zlecenia w Indywidualnej Karcie Zleceń Lekarskich.

• Odczytanie wyniku testu po właściwym dla próby czasie (urządzenie sygnalizuje

dźwiękiem zakończenie pomiaru).

• Niewyrzucanie igieł i pasków bezpośrednio do kosza na śmieci.

• Nieprzetrzymywanie zużytych pasków testowych z krwią i igieł do nakłuwacza

w opakowaniu razem z glukometrem.

• Udokumentowanie zabiegu w dokumentacji pacjenta.

Oznaczenia ciał ketonowych w surowicy krwi można dokonać przy użyciu

glukometru (Optimum Xido, Cardio Chec). Urządzenie to służy do pomiaru

stężenia kwasu β-hydroksymasłowego, stanowiącego największą frakcję ciał

ketonowych (pomiar ilościowy).

Struktura czynności oznaczania ciał ketonowych za pomocą glukometru

Jak w przypadku oznaczania glikemii, z wyjątkiem:

• Użycia odpowiednich pasków testowych (do oznaczania ciał ketonowych).               

• Usunięcia pierwszej kropli krwi za pomocą sterylnego gazika; delikatnego

uciśnięcia palca w celu uzyskania drugiej kropli krwi.

Algorytm pobierania krwi na poziom cholesterolu

 

Pobieranie krwi na poziom cholesterolu

Miejsca nakłucia do pobrania krwi

Opuszek palca.

Obowiązujące zasady przy oznaczaniu poziomu cholesterolu

• Sprawdzenie ważności i warunków przechowywania pasków testowych

(temperatura, wilgotność).

• Niestosowanie pasków po upływie terminu ważności.

• Dokonanie pomiarów tylko przy użyciu oryginalnych pasków.

• Użycie paska testowego tylko raz.

• Przestrzeganie zasad postępowania aseptycznego.

• Poinformowanie pacjenta o pomiarze, uzyskanie zgody pacjenta.

• Sprawdzenie zlecenia w Indywidualnej Karcie Zleceń.

• Odczytanie wyniku testu po właściwym dla próby czasie (urządzenie sygnalizuje

dźwiękiem zakończenie pomiaru).

• Niewyrzucanie igieł i pasków bezpośrednio do kosza na śmieci.

• Nieprzetrzymywanie zużytych pasków testowych z krwią i igieł do nakłuwacza

w opakowaniu razem z glukometrem.

• Udokumentowanie zabiegu w dokumentacji pacjenta.

Zasada oznaczania stężenia cholesterolu polega na pomiarze intensywności

zabarwienia powłoki reakcyjnej paska testowego przy użyciu fotometru

odbiciowego (metoda reflektometryczna).

Struktura czynności oznaczania stężenia cholesterolu za pomocą

glukometru

Jak w przypadku oznaczania glikemii, z wyjątkiem:

• Użycia odpowiednich pasków testowych (do oznaczania cholesterolu).

• Usunięcia pierwszej kropli krwi za pomocą sterylnego gazika; delikatnego

uciśnięcia palca w celu uzyskania drugiej kropli krwi.

Algorytm pobierania wymazu z gardła

 POBIERANIE WYMAZU Z GARDŁA 

Wymazówka to drewniana lub ze sztucznego tworzywa pałeczka, której końcówka

pokryta jest bawełnianą watą, wiskozą bądź sztucznym włóknem. Końcówki

dodatkowo mogą być zaopatrzone w albuminę lub aktywny węgiel. Najlepsze są wymazówki z końcówkami wykonanymi z włókien poliestrowych niezawierających dodatkowych substancji, które wpływają na żywotność  drobnoustrojów. Wiele ma półpłynne podłoże transportowe, do którego wprowadza się wymazówkę po pobraniu materiału, lub poliuretanową gąbkę nasączoną płynną pożywką.

Materiał pobrany suchą wymazówką bez zabezpieczania w podłożu

transportowym należy jak najszybciej dostarczyć do pracowni mikrobiologicznej.

Cel

• Badanie bakteriologiczne (określenie antybiogramu celem ustalenia rodzaju patogenów chorobotwórczych).

• Badanie cytologiczne (ocena jakościowa i ilościowa składu plwociny).

• Badanie wirusologiczne (określenie rodzaju wirusów).

• Badanie parazytologiczne (określenie rodzaju pasożytów).

Wskazania

• Schorzenia zapalne i infekcyjne górnych i dolnych dróg oddechowych.

Schorzenia przebiegające z wysypką.

• Schorzenia infekcyjne ośrodkowego układu nerwowego.

• Schorzenia przebiegające z objawami ze strony układu sercowo-naczyniowego.

• Zakażenia okołoporodowe.

• Zakażenia wewnątrzmaciczne występujące u płodu.

• Zakażenia z objawami ze strony układu chłonnego.

• Zakażenia ze strony układu pokarmowego.

• Stany zapalne gardła i jamy ustnej.

Przeciwwskazania

• Ciężki stan chorego, brak współpracy.

• Silny odruch wymiotny.

Powikłania

• Nieprzestrzeganie zasad aseptyki może spowodować zafałszowanie wyników badania,

• Uszkodzenie śluzówki gardła,

• Sprowokowanie wymiotów.

Zalety pobierania wymazów:

• prosty, łatwy sposób pobrania materiału,

• możliwość pobrania w szpitalu i ambulatoryjnie,

• łatwe zabezpieczenie materiału,

• łatwy transport,

• możliwość dostosowania zestawu do pobieranego materiału.

Wady pobierania wymazów:

• mała ilość pobranego materiału,

• szybkie wysychanie materiału,

• mała chłonność materiału, tylko część drobnoustrojów (ok. 10%) udaje się  odzyskać bezpośrednio z wymazówki,

• mała użyteczność w identyfikacji bakterii beztlenowych.

Algorytm  pobierania  wymazu z gardła do badania

I. Czynności przygotowawcze

1. Przygotowanie się osoby wykonującej czynność:

• Odczytanie pisemnego zlecenia lekarskiego w Indywidualnej Karcie Zleceń.

• Higieniczne mycie i/lub dezynfekcja rąk.

2. Skompletowanie zestawu:

•  jałowa, jednorazowego użytku, sucha, zapakowana jałowo  probówka z aplikatorem,
•  rękawice jednorazowe,
•  fartuch ochronny
• podkład jednorazowy 
•  roztwór 0,9% NaCl,
•  miska nerkowata-2szt
•  maska na usta jednorazowego użytku,
•  okulary ochronne,
• statyw na wymazówkę 
• kubek z wodą do przepłukania ust 
•  lignina
• pojemniki na odpady medyczne , zmieszane

3. Przygotowanie pacjenta:

• Sprawdzenie tożsamości pacjenta.

• Poinformowanie chorego o:

» celu badania i technice pobrania wymazu z gardła,

» konieczności niespożywania pokarmów i picia napojów, które mogą powodować spłukiwanie bakterii bytujących na powierzchni migdałków i błonie śluzowej gardła,

» zakazie mycia zębów przed badaniem (większość dostępnych past zawiera silne substancje antybakteryjne, które mogą niszczyć mikrobiotę gardła),

» niestosowaniu płukanek do ust i gardła oraz innych środków o miejscowym działaniu dezynfekującym, w tym tabletek do ssania.

• Uzyskanie zgody na wykonanie badania.

II. Czynności właściwe

• Pobieranie wymazu rano, na czczo, jałowym aplikatorem.

• Higieniczne mycie i/lub dezynfekcja rąk.

• Założenie rękawic jednorazowego użytku.

• Ułożenie chorego w wygodnej pozycji – siedzącej.

• Wypłukanie jamy ustnej przegotowaną wodą – w przypadku zalegania śliny

• Osuszenie ust ligniną.

• Założenie maski ochronnej na usta i okularów.

Jałowe otworzenie wymazówki 

• Zwilżenie kwacza 0,9% NaCl.

• Obserwowanie pacjenta w trakcie wykonywanych czynności.

• Przytrzymanie języka szpatułką przy pobieraniu wymazu-jeśli pacjent nie współpracuje

• Pobieranie wymazu z tylnej ściany gardła, podniebienia, migdałków podniebiennych poprzez mocne uciśnięcie lub ruchem obrotowym; z krypt pobranie wymazu poprzez delikatne wkręcanie kwacza w głąb gardła.

• Wycofanie kwacza w sposób aseptyczny.

• Zamknięcie pojemnika bezpośrednio po pobraniu wymazu (nie dotykać).Sprawdzenie szczelności wymazówki i dokładnego zamknięcia.

• Po badaniu wypłukiwanie jamy ustnej przegotowaną wodą.

• Osuszenie ust ligniną.

III. Czynności końcowe

1. Uporządkowanie sprzętu:

» segregacja odpadów zgodnie z obowiązującymi rozporządzeniami i procedurami,

» opisanie pojemnika z pobranym wymazem – imię,  nazwisko , pesel chorego  data i godzina pobrania , miejsce skąd pobrano wymaz, oddział  ewentualnie kodem kreskowym identycznym jak na skierowaniu,

» dostarczenie probówki jak najszybciej do laboratorium.

2. Postępowanie z pacjentem:

» ułożenie pacjenta wygodnie w łóżku,

» poinformowanie pacjenta o terminie wyniku badania.

3. Dotyczące osoby wykonującej czynność:

» zdjęcie rękawic, fartucha 

» higieniczne mycie i/lub dezynfekcja rąk,

» udokumentowanie zabiegu.

 

Algorytm pobierania plwociny do badań

 POBIERANIE PLWOCINY DO BADAŃ

Plwocina składa się z wydzieliny pochodzącej z drzewa oskrzelowego, ślina z

górnych dróg oddechowych i dolnych dróg oddechowych – płuc. Fizjologicznie

ilość wydzieliny jest niewielka i nie jest odkrztuszana. Ilość, jakość, skład

zmieniają się w stanach patologicznych.

Cel badania plwociny

• Badanie ogólne (gęstość, ilość, barwa, domieszki patologiczne w tym ropa,

krew, obecność pasożytów (larwy glisty ludzkiej), układanie się plwociny

w naczyniu po badaniu.

• Badanie mikrobiologiczne celem ustalenia antybiogramu przed rozpoczęciem

antybiotykoterapii.

• Badanie cytologiczne.

• Badanie w kierunku prątka gruźlicy (Mycobacterium tuberculosis).

Wskazania

• Schorzenia infekcyjne i zapalne górnych i dolnych dróg oddechowych.

• Ropień płuca.

• Podejrzenie gruźlicy płuc.

• Rozstrzenie oskrzeli.

• Rak płuc.

Przeciwwskazania do pobierania plwociny

• Chory nieprzytomny.

• Trudności w odkrztuszaniu plwociny.

• Angina ropna.

• Zapalenie jamy ustnej bakteryjne i grzybicze.

Powikłania

• Kontaminacja drobnoustrojów gardła i jamy ustnej do plwociny – zafałszowany

wynik badania.

• Nieprzestrzeganie zasad aseptyki.

Struktura czynności – pobrania plwociny do badania

I. Czynności przygotowawcze

1. Przygotowanie się osoby wykonującej czynność:

• Odczytanie pisemnego zlecenia lekarskiego w Indywidualnej Karcie Zleceń.

• Higieniczne mycie i /lub dezynfekcja rąk.

2. Przygotowanie zestawu i otoczenia:

» jałowy, jednorazowego użytku suchy, zapakowany pojemnik, w przypadku

badania na prątka gruźlicy pojemnik ciemny o szerokim wlocie,

» rękawice jednorazowe, niejałowe,

» miska nerkowata,

» maska ochronna na usta (jednorazowego użytku), przyłbica, okulary

ochronne,

» lignina,

» przegotowana woda w kubku,

» parawan.

3. Przygotowanie pacjenta:

• Sprawdzenie tożsamości pacjenta.

• Poinformowanie pacjenta o:

» celu, wskazaniach i przebiegu wykonywanych czynności,

» niestosowaniu płukanek do ust i gardła oraz innych środków o miejscowym

działaniu dezynfekującym, w tym tabletek do ssania,

» niemyciu zębów pastą (większość dostępnych past zawiera silne substancje

antybakteryjne, które mogą niszczyć mikrobiotę gardła).

• Pobranie plwociny na czczo, po płukaniu jamy ustnej przegotowaną wodą

(zapobiega zanieczyszczeniu materiału śliną) z głębokiego odkrztuszenia

w ilości kilku mililitrów do jałowego pojemnika jednorazowego użytku.

• Pacjentom z utrudnionym odkrztuszaniem wydzieliny wskazane jest

wykonanie inhalacji z 0,9% NaCl.

• Uzyskanie zgody na wykonanie badania.

II. Czynności właściwe

• Higieniczne mycie i/lub dezynfekcja rąk.

• Założenie rękawic jednorazowego użytku.

• Osłonięcie łóżka parawanem.

• Ułożenie chorego w wygodnej pozycji – siedzącej.

• Wypłukanie jamy ustnej przegotowaną wodą.

• Osuszenie ust ligniną.

• Założenie maski ochronnej na usta, przyłbicy i okularów osobie wykonującej

czynność.

• Odkrztuszenie plwociny do przygotowanego pojemnika, pobrana próbka

powinna zawierać od 2 do 10 ml materiału do badań.

• Obserwowanie pacjenta w trakcie wykonywanych czynności.

• Zamknięcie pojemnika bezpośrednio po pobraniu plwociny (unikać dotykania

wnętrza pojemnika i nakrętki).

• Po badaniu wypłukiwanie jamy ustnej przegotowaną wodą.

• Osuszenie ust ligniną.

1. Pacjent samodzielny:

• Wszystkie czynności wykonuje samodzielnie po poinstruowaniu.

III. Czynności końcowe

1. Uporządkowanie sprzętu:

» segregacja odpadów zgodnie z obowiązującymi rozporządzeniami

i procedurami,

» odstawienie parawanu,

» opisanie pojemnika z pobraną plwociną – nazwiskiem i wiekiem pacjenta,

ewentualnie kodem kreskowym identycznym jak na skierowaniu,

» dostarczenie probówki jak najszybciej do laboratorium.

2. Postępowanie z pacjentem:

» ułożenie pacjenta wygodnie w łóżku.

3. Dotyczące osoby wykonującej czynność:

» zdjęcie rękawic,

» higieniczne mycie i/lub dezynfekcja rąk,

» udokumentowanie zabiegu.

Zalecenia dotyczące pobrania i transportu plwociny

• Materiał powinien być adekwatny do toczącego się procesu chorobowego.

• Ilość materiału powinna być wystarczająca do wykonania badania.

• Plwocinę do badania należy dostarczyć bezpośrednio po pobraniu

w zamkniętym, transportowym pojemniku. Pozostawienie materiału

w temperaturze pokojowej dłużej niż 2 godz. może powodować namnażanie się

bakterii będących bezpośrednią przyczyną infekcji – wówczas ocena ilościowa

jest niemożliwa na skutek namnażania się mikroflory i zagłuszenia wzrostu

patogenów chorobotwórczych.

• Przygotowaną próbkę można badać nie tylko mikrobiologicznie (pod kątem

bakterii i ich rodzaju), lecz również cytologicznie (ze względu na rodzaj

komórek). Dzięki badaniu cytologicznemu plwociny możliwe jest wykrycie

komórek nowotworowych.

• Plwocinę należy pobrać przed rozpoczęciem leczenia przeciwbakteryjnego

i przeciwgrzybiczego; w przypadku gdy jest to niemożliwe, należy dołączyć na

czytelnie wypełnionym skierowaniu pełną informację o podawanych lekach

niezależnie od drogi ich podawania.

• W przypadku pobierania plwociny do badania w kierunku gruźlicy płuc materiał

należy pobierać przez kolejno 3–5 dni i dostarczać natychmiast do pracowni

mikrobiologicznej.

• Materiał należy oznakować imieniem i nazwiskiem pacjenta, jego wiekiem oraz

rodzajem materiału i rozpoznaniem.

• W przypadku odkrztuszania plwociny pobudzanej inhalacją należy nanieść

informację na probówce, gdyż materiał może zostać mylnie wzrokowo oceniony

i uznany za ślinę.

 

Egzamin praktyczny - Świadczenie usług medyczno-pielęgnacyjnych i opiekuńczych osobie chorej i niesamodzielnej MED.14 styczeń 2023

 Po zapoznaniu się z informacjami o pacjencie na fantomie leżącym w łóżku wykonaj kolejno: − toaletę jamy ustnej z użyciem środka leczniczego, − karmienie przez zgłębnik żołądkowy. Traktuj fantom jak pacjenta, niezbędne informacje przekazuj cicho, tak, aby nie przeszkadzać innym zdającym. Gotowość do wykonania toalety jamy ustnej zgłoś przewodniczącemu Zespołu Nadzorującego przez podniesienie ręki. Po uzyskaniu zgody przewodniczącego ZN przystąp do wykonania zadania. Uwaga! Przed rozpoczęciem procedury karmienia ponownie zgłoś przez podniesienie ręki gotowość do wykonania tego zadania. Po uzyskaniu zgody przewodniczącego ZN przystąp do wykonania zadania w obecności egzaminatora. Wszystkie czynności na fantomie wykonaj w czasie nie dłuższym niż 40 minut. Po upływie tego czasu przewodniczący ZN przerwie Ci wykonywanie czynności słowami „czas minął” oznaczającymi zakończenie procesu oceny przez egzaminatora. Zadanie wykonaj zgodnie z zasadami i procedurami, uwzględniając przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ergonomię pracy. Materiały, przybory, środki i sprzęt niezbędne do wykonania zadania znajdują się w magazynie. Po wykonaniu zadania uporządkuj stanowisko pracy. Wypełnij kartę żywienia dojelitowego oraz indywidualną kartę pielęgnacji i zabiegów medycznych. Datę i godzinę wpisz zgodnie ze stanem faktycznym w dniu egzaminu. Podpis w odpowiednich miejscach na kartach złóż na potrzeby egzaminu w postaci XX YY. Uzupełnij kartę profilaktyki zapalenia płuc. Po zakończeniu pracy arkusz egzaminacyjny pozostaw na stoliku.

Informacje o pacjencie* 

72-letni Jan Kozłowski z naczyniopochodnym otępieniem starczym i zaburzoną funkcją przełykania przebywa w zakładzie opiekuńczo-leczniczym. W jamie ustnej na zachyłkach policzków, podniebieniu i języku występują u niego liczne pleśniawki. Pacjent posiłki i płyny ma podawane przez zgłębnik żołądkowy. Według zlecenia lekarskiego jest karmiony dietą przemysłową. Opiekun medyczny podaje mu posiłki metodą porcji jednorazowo po 100 ml. Pacjent jest osobą leżącą, z niemożliwym do nawiązania kontaktem słowno-logicznym. Jest zabezpieczony w środki absorpcyjne (pieluchomajtki) i ma założony cewnik moczowy. Rano oddał 1 raz stolec, nie wymiotował. W związku z występującymi zmianami chorobowymi w jamie ustnej lekarz zlecił wykonywanie toalety jamy ustnej z zastosowaniem Aphtinu. *dane pacjenta i informacje o nim są fikcyjne i zostały przygotowane na potrzeby egzaminu

Czas przeznaczony na wykonanie zadania wynosi 120 minut. 

Ocenie będą podlegać 3 rezultaty:

 − karta żywienia dojelitowego,

 − indywidualna karta pielęgnacji i zabiegów medycznych, 

− karta profilaktyki zapalenia płuc

 oraz przebieg wykonania toalety jamy ustnej z użyciem środka leczniczego

 i karmienia przez zgłębnik żołądkowy.

Karta żywienia dojelitowego (na podstawie Informacji o pacjencie i obserwacji pacjenta)

 Imię i nazwisko pacjenta: ................................................................................................................ 

Wiek: ................................................................... 

Oddział: .......................................................................................................................................... 

Data i godzina: …………………………………………………………………………….

Czynność/obserwacja                 Potwierdzenie wykonania czynności, wynik obserwacji 

Drożność zgłębnika                        TAK/NIE* Jeżeli podkreślone NIE, należy wpisać podjęte działania: 

Ilość podanego pokarmu przez zgłębnik                                    ………………. ml 

Ilość podanych płynów przez zgłębnik                                        ………………. ml

Ilość wydalonego moczu                                                                ………………. ml 

Oddany stolec                                                                                    TAK/NIE* 

Wymioty                                                                                            TAK/NIE*

Podpis osoby wypełniającej** 

* należy podkreślić właściwe

 **na potrzeby egzaminu należy wpisać XX YY

 

Zasady obowiązujące przy pomiarze RR

  Zasady obowiązujące przy pomiarze RR

1.przed zabiegiem: 

-sprawdzenie zlecenia

-poinformowanie pacjenta

-uzyskanie zgody

-przygotowanie sali

-higieniczne mycie i dezynfekcja rąk

-przygotowanie zestawu

-sprawdź sprzęt –  ciśnieniomierz , stetoskop ,baterie

-ubranie fartucha

-ubranie rękawiczek

Zalecenia dla pacjenta :

- przed pomiarem należy zdjąć zegarek czy bransoletkę

-30 minut przed mierzeniem ciśnienia krwi ograniczyć spożycie kawy, herbaty, alkoholu, napoi energetycznych oraz nie jeść posiłków

- przed pomiarem nie należy palić papierosów

-w przypadku stosowania leków przepisanych przez lekarza, zażyć je przed przeprowadzeniem pomiaru, chyba że lekarz zaleci inaczej.

- przed mierzeniem ciśnienia krwi należy się wyciszyć, uspokoić, ograniczyć aktywność ruchową.

-pozycja do pomiaru : siedząca lub leżąca

- ręka/ przedramię  wyprostowane, wygodnie ułożone  oparte o np. o stół, łóżko

- przy pierwszorazowym badaniu należy dokonać pomiaru ciśnienia na obu ramionach, a kolejne pomiary wykonujemy na tym ramieniu, na którym stwierdziliśmy wyższe wartości ciśnienia.

-ręka uniesiona powyżej poziomu serca

- pomiar ciśnienia krwi powinien być przeprowadzony na niedominującej ręce tzn. jeśli jesteś praworęczny, ciśnienie powinno być mierzone na lewej ręce, jeśli jesteś leworęczny zmierz ciśnienie krwi na prawej ręce

-podwiń bieliznę osobistą pacjenta lub poproś o zdjęcie rękawa po stronie mierzonej

 

2.W trakcie zabiegu:

-załóż mankiet bezpośrednio na rękę – nie zakładaj go na ubranie

-mankiet powinien znajdować się na wysokości serca

- mankiet powinien być dobrany adekwatnie do średnicy ramienia, -dokładnie zapięty - nie za mocno i nie za lekko- w szczelinie pomiędzy ramieniem powinny zmieścić się tylko dwa palce

- mankiet ciśnieniomierza, zakładamy tak by jego dolna krawędź znajdowała się na wysokości 2-3 cm od dołu łokciowego

- polecamy aby pacjent rozluźnił rękę, utrzymywał  wewnętrzną stronę dłoni skierowaną w górze, palce powinny być zgięte w naturalny sposób, nie zaciska się pięści 

- w trakcie pomiaru ciśnienia nie rozmawia się , w pomieszczeniu powinna być zachowana cisza

Po zabiegu :

-wypuść powietrze z mankietu

-poinformuj chorego o wyniku pomiaru

-uporządkuj  stanowisko

-posegreguj  odpady

-dezynfekcja aparatu do pomiaru i stetoskopu poprzez przetarcie chusteczkami dezynfekcyjnymi lub gazikiem nasączonym śr.dezynfekcyjnym

-dezynfekcja, mycie, osuszanie pozostałego sprzętu

-mycie i dezynfekcja rąk

-wypełnienie dokumentacji

-wypełnienie karty pomiarów

 -poinformowanie pielęgniarki o wyniku, w przypadku nieprawidłowości

 

Zasady stosowane przy wymianie worka stomijnego

 Zasady obowiązujące przy wymianie worka stomijnego :

1.przed zabiegiem: 

-sprawdzenie zlecenia

-poinformowanie pacjenta

-uzyskanie zgody

-przygotowanie sali

-higieniczne mycie i dezynfekcja rąk

-przygotowanie zestawu- należy dopytać jaki sprzęt pacjent używa i zapoznać się z instrukcja jego stosowania

-sprawdź sprzęt – suszarka 

-ubranie fartucha

-ubranie rękawiczek

-ułożenie pacjenta w pozycji płaskiej

-sprawdzenie temperatury wody (kran, termometr i pacjent)

-ugięcie nóg w kolanach i podwinięcie koszuli do góry

(odsłonięcie miejsca wymiany worka stomijnego)

-zabezpieczenie bielizny pościelowej

 

 

2.W trakcie zabiegu:

-zapewnienie intymności

-opróżnij worek jeśli zachodzi taka konieczność

-odklej worek od góry przytrzymując skórę w miejscu przyklejenia

-zaklej worek szczelnie i odrzuć do worka na odpady medyczne

-zbierz resztki stolca chusteczką nawilżaną lub miękkim gazikiem

-umyj dokładnie skórę wokół stomii używając mydła pH 5,5

- nie trzej skóry przy myciu

-nie zmywaj resztek kleju benzyną czy zmywaczem

-stosuj chusteczki pielęgnacyjne do zmywania  jeśli zachodzi taka potrzeba

--stosuj chusteczki pielęgnacyjne nawilżające  jeśli zachodzi taka potrzeba

-nie używaj do mycia szorstkich myjek

-osuszaj skórę przez dotyk

-jeśli skóra jest podrażniona osuszaj ją suszarką z odległości 20 cm ciepłym ,ale nie gorącym strumieniem

-zmień rękawiczki jeśli stosujesz suszarkę

-zabezpiecz otwór stomii gazikiem na czas przygotowania nowego worka

-zmień rękawiczki przed przygotowaniem nowego worka

-zmierz dokładnie wylot  stomii miarką i obrysuj kontur otworu  stomii długopisem na nowym worku

-wycinaj otwór nożyczkami -pamiętaj o dodaniu 2-3 mm

-otwór musi mieć gładkie ,nieposzarpane brzegi

-zamknij worek przed przyklejeniem z zapinką ku górze ( nie do skóry pacjenta)

-sprawdź czy skóra nie jest mokra

-przyklej nowy worek od dołu ku górze

-wylot stomii musi znajdować się w środku wyciętego otworu worka

- sprawdź  przyklejenie worka wokół stomii aby nie doszło do wyciekania treści jelitowej

-w razie potrzeby zastosuj pastę uszczelniającą

- odciągnij worek od otworu stomii

Po zabiegu :

-wywietrz pomieszczenie

-uporządkuj  stanowisko

-posegreguj  odpady

-dezynfekcja, mycie, osuszanie sprzętu

-mycie i dezynfekcja rąk

-wypełnij dokumentację  

-zgłoś nieprawidłowości pielęgniarce -jeśli takie są

-wypełnij  kartę gorączkową  -odnotowanie oddania stolca

 

Zasady przy wymianie pampersa

 

Zasady obowiązujące przy zmianie pampersa

1.przed zabiegiem: 

-sprawdzenie zlecenia

-poinformowanie pacjenta

-uzyskanie zgody

-przygotowanie sali

-higieniczne mycie i dezynfekcja rąk

-przygotowanie zestawu

-ubranie fartucha

-ubranie rękawiczek

-sprawdzenie temperatury wody 

-ułożenie na boku

-sprawdzenie temperatury wody

 

2.W trakcie zabiegu:

-dbanie o intymność

-zabezpieczenie pościeli

-podciągnięcie koszuli do góry – nie wyciągamy!!!!

-odpięcie pampersa przed obróceniem chorego na bok

--zebranie stolca chusteczką jednorazową lub papierem toaletowym

-kierunek mycia od najczystszych części ciała do najbrudniejszych

-zmiana wody w razie potrzeby  

-zmiana rękawiczek do zakładania pampersa

-dopasowanie pampersa do wagi i wymiarów chorego

-aktywacja pampersa

-każdorazowo ochrona skóry pośladków i krocza -szczególnie przy biegunce  -smarowanie skóry środkiem natłuszczającym

-krem nanosić na gazik (tubka) lub szpatułką na gazik (pudełko)

-pobudzenie krążenia krwi u osób leżących(obszczypanie skóry pośladków)

-zapięcie pampersa (nie za ciasno, nie za luźno-4 palce wchodzą luźno między pampersa a brzuch)

-wywinięcie falbanek aby nie dochodziło do wycieków moczu

-prawidłowe ułożenie koszuli -naciągnięcie aby nie było zagnieceń

-dbać o bezpieczeństwo chorego (barierka)

-zmiana pampersa koniecznie rano i wieczorem przy toalecie ,ale także kontrola po każdym posiłku –

-wymiana pampersa po każdorazowym oddaniu stolca

 

3.po zabiegu:

 

-uporządkowanie stanowiska

-segregacja odpadów

-dezynfekcja ,mycie i osuszanie sprzętu

-mycie i dezynfekcja rąk

-wypełnienie dokumentacji

-adnotacja  o oddanym  stolcu-karta gorączkowa, bilans płynów

Żylaki odbytu

 

Żylaki odbytu HEMOROIDY

Jedną z chorób cywilizacyjnych, na którą cierpi niemal co drugi Polak po pięćdziesiątym roku życia oraz co trzeci Polak po trzydziestce i jedna trzecia mieszkańców USA są hemoroidy. Mówi się iż jest to schorzenie rodzinne, choć istnieje szereg innych powodów przyczyniających się do powstawania choroby.

Żylaki odbytu to tzw. guzki krwawiczne zbudowane z tkanki naczyniowej, wypełnione połączeniami tętniczo- żylnymi. Końcowe tętniczki tworzą poduszeczki naczyniowe, które otaczają zwieracze odbytu - wewnętrzne i zewnętrzne mięśnie okrężne. Ich nazwa pochodzi z greki (hemoroides) i tłumaczy się jako "krwawienie, przepływ krwi".

Umiejscowione są na ok. 3-4 cm powyżej odbytu w jego kanale. Jako uwypuklenia błony śluzowej, pod którą się znajdują uczestniczą w kontrolowaniu gazów, uszczelniają odbytnicę oraz ułatwiają wydalanie stolca.

Gdy dochodzi do zastoju krwi w naczyniach, tętniczki rozszerzają się. Prowadzi do powstania obrzęku i guzkowatych wypukłości w błonie śluzowej czyli tzw. guzków hemoroidalnych. Guzki powiększają się, krwawią i zaczynają przemieszczać po kanale odbytu na zewnątrz.

Żylaki odbytu umiejscawiają się wewnątrz lub na zewnątrz. Początkowo objawiają się tylko bezbolesnym krwawieniem z błony śluzowej w trakcie oddawania stolca. Mówi się wtedy o żylakach wewnętrznych.

Gdy uszkodzeniu ulegną już naczynia krwionośne, zwieracze mięśni odbytu przestają pełnić swoje funkcje i powstałe guzy podczas wypróżniania wypadają na zewnątrz, wtedy mamy do czynienia z hemoroidami zewnętrznymi, które są dużo bardziej bolesne niż wewnętrzne żylaki.

Podział żylaków odbytu

• Żylaki odbytu wewnętrzne – znajdują się powyżej linii grzebieniastej, nie są widoczne na zewnątrz odbytnicy.
• żylaki odbytu zewnętrzne – znajdują się poniżej linii grzebieniastej, są pokryte nabłonkiem wielowarstwowym płaskim.

W zależności od rozmiarów wyróżnia się  stopnie powiększenia guzków:

1. Powiększenie guzków bez ich wypadania na zewnątrz;

2. Guzki wypadają na zewnątrz w czasie wypróżniania się, lecz cofają się samoistnie;

3. Guzki wypadają w czasie wypróżnienia i muszą być odprowadzone ręcznie;

Przyczyny żylaków odbytu

Hemoroidy są konsekwencją niewydolności żylnej, która może być spowodowana czynnikami genetycznymi oraz/lub stylem życia.

Do czynników sprzyjających powstawaniu żylaków zalicza się:

• siedzący tryb życia
• zawodnicze biegi długodystansowe
• częste zaparcia
• częste biegunki
• ciąże
• nadciśnienie w żyle wrotnej.

Objawy żylaków odbytu

• uczucie niecałkowitego wypróżnienia
• świąd i pieczenie w okolicach odbytu
• niewielkie krwawienia podczas oddawania stolca – krew w stolcu pochodząca z żylaków odbytu jest świeża, jasnoczerwona. Obecność częściowo strawionej, ciemnej (czarnej lub prawie czarnej) krwi wskazuje na inne, z reguły poważniejsze choroby.
• wypadanie żylaków(objaw bardziej zaawansowanej choroby)
• ból, podrażnienie, dyskomfort w okolicach odbytu
• wysięk, śluz w odbycie.

Żylaki odbytu zewnętrzne

Żylaki odbytu wewnętrzne

Leczenie żylaków odbytu

Żylaki we wczesnym stadium leczy się farmakologicznie, przy czym jest to wyłącznie leczenie objawowe. Pacjentom zaleca się również zmianę stylu życia, unikanie zaparć – przez zwiększenie podaży błonnika lub stosowanie łagodnych środków przeczyszczających, szczególnie zmiękczających i pęczniejących. Większe żylaki odbytu można usuwać operacyjnie. W leczeniu i zapobieganiu hemoroidom istotną rolę odgrywa higiena. Zaleca się mycie okolic odbytu po każdym wypróżnieniu, używanie miękkiego papieru toaletowego oraz noszenie naturalnej, przewiewnej bielizny.

Operacyjne usunięcie żylaków

Metod jest wiele, najpopularniejsza to zabieg Milligana- Morgana .Wszystkie klasyczne metody operacyjne są bardzo bolesne i mało skuteczne. Wśród metod operacyjnych na największą uwagę zasługuje zabieg Morinagi polegający na odszukaniu specjalną sondą ultrasonograficzną naczyń doprowadzających krew do guzków krwawniczych i ich podkłucie. W zasadzie jest to jedyna "bezbolesna" metoda w tej grupie i jednocześnie bardzo skuteczna, jednak droga i mało dostępna.

Żylaki kończyn dolnych

 

Żylaki kończyn dolnych postrzegane są zazwyczaj jako defekt kosmetyczny, który wystarczy ukryć pod długą spódnicą lub spodniami, aby przestał istnieć w świadomości jako problem. Tymczasem jest to problem zdrowotny i to niemały, bo dotyczący w krajach uprzemysłowionych (w zależności od szacunków) od 20 do 50% osób dorosłych.

Układ żylny w obrębie kończyn dolnych składa się z dwóch części: układu żył powierzchownych, widocznych pod skórą i układu żył głębokich, przebiegających wewnątrz kończyn dolnych pomiędzy mięśniami. Oba układy łączą się między sobą żyłami przeszywającymi tzw. perforatorami.

Dla właściwego funkcjonowania układu żylnego w kończynach dolnych niezbędne są trzy mechanizmy:

1. tzw. „pompa mięśniowa”, którą tworzą pracujące mięśnie nóg. Kurczące się mięśnie uciskają żyły głębokie kończyn dolnych, co usprawnia przepływ krwi w tych żyłach w kierunku serca,

2. obecność w układzie żylnym kończyn dolnych sprawnych zastawek, które zapobiegają cofaniu się krwi w żyłach i w ten sposób wspomagają „pompę mięśniową”,

3. wielkość różnicy ciśnienia krwi między drobnymi naczyniami włosowatymi a sercem.

U zdrowego człowieka krew z kończyn dolnych odpływa do serca w 90 % układem żył głębokich, natomiast tylko 10 % układem żył powierzchownych. W sytuacji, gdy któryś z w/w mechanizmów zaczyna zawodzić (dotyczy to szczególnie systemu zastawek żylnych) powrót żylny staje się mniej sprawny, a w żyłach głębokich zaczyna gromadzić się nadmiar krwi szukającej odpływu poprzez perforatory do układu żył powierzchownych, które wówczas przepełniają się. Prowadzi to w konsekwencji do stopniowego poszerzania i wydłużania żył i ich przemiany w żylaki. Wraz z rozwojem choroby proces ten może obejmować kolejne odcinki żył. Żylaki kończyn dolnych częściej występują u kobiet niż u mężczyzn, a częstość ich pojawiania się wzrasta wraz z wiekiem. W zależności od przyczyny rozwoju żylaków, dzielimy je na:

• żylaki pierwotne, które rozwijają się w wyniku predyspozycji rodzinnej wzmocnionej niewłaściwym stylem życia lub pracą w pozycji stojącej lub ciążą obciążają układ żylny kończyn dolnych ,
• żylaki wtórne powstające w następstwie toczących się lub przebytych procesów chorobowych w obrębie żył, które wywołują długotrwały zastój krwi (zazwyczaj jest to zapalenie żył głębokich).

Czynniki predysponujące do rozwoju żylaków :

• długotrwała praca stojąca,
• długotrwała praca siedząca zwłaszcza z nogami zgiętymi w stawach biodrowych i kolanowych,
• ciąża,
• nadwaga i otyłość,
• zbyt obcisła odzież lub buty,
• mało ruchliwy tryb życia,
• nadmierna ekspozycja na ciepło (np. przebywanie w gorącym mikroklimacie, opalanie, solarium, gorące kąpiele, sauna).

·         Objawy żylaków kończyn dolnych

W początkowym okresie rozwoju przewlekłej niewydolności żylnej dolegliwości nie ma. Pojawiają się one w dalszym etapie rozwoju choroby, a pierwszym objawem jest najczęściej uczucie „ciężkości” nóg występujące pod koniec dnia.

·         Później dołączają się:

·         -bóle nóg,

·         -pieczenie i kurcze stóp oraz łydek w czasie długiego stania,

·         -brzęki stóp.

·         Na skórze można wówczas zaobserwować poszerzone, fioletowe żyłki przypominające miotełki lub pierwsze żylaki, które są trwałymi poszerzeniami żył powierzchownych kończyn dolnych w postaci wężowatych sznurów, splotów lub kłębków widocznych podskórnie.

·         Żylaki kończyn dolnych

Lekarz ocenia stopień nasilenia żylaków. Badanie lekarskie uzupełnione mogą być przez nowoczesne metody diagnostyczne, np. badanie dopplerowskie przepływu krwi, czy tzw. fotopletyzmografia. Po badaniu stanu i wydolności układu żylnego lekarz zadecyduje, jakie środki zastosować.

Leczenie żylaków

W leczeniu przewlekłej niewydolności żylnej bardzo duże znaczenie ma wczesne wdrożenie właściwych zmian w stylu życia, a także farmakoterapia oraz inne metody lecznicze. Zmiany w stylu życia to:

• unikanie długotrwałej pozycji stojącej,
• unikanie długotrwałej pozycji siedzącej,
• wprowadzenie aktywności ruchowej, którą w zależności od stanu zdrowia mogą być spacery, marsze, bieganie, gimnastyka, pływanie, jazda na rowerze lub taniec,
• dla osób z nadwagą lub otyłych korzystne jest zrzucenie zbędnych kilogramów,
• unikanie zbyt obcisłej odzieży lub obuwia, które utrudniają krążenie krwi w kończynach dolnych,
• unikanie wysokiej temperatury otoczenia: gorących kąpieli, sauny, długotrwałego opalania, depilacji gorącym woskiem, ogrzewania podłogowego,
• żylaki lubią zimny prysznic (zimna woda pobudza napięcie ścian naczyń żylnych i poprawia przepływ krwi przez żyły),
• kobiety stosujące doustną antykoncepcję powinny zwrócić uwagę na skład preparatu – zbyt wysokie dawki hormonów mogą sprzyjać powstawaniu zaburzeń krążenia żylnego,
• odpoczywanie z nogami uniesionymi do góry co najmniej 10 minut dziennie. Dobrą pozycją jest położenie się na podłodze i oparcie stóp o ścianę lub brzeg fotela.

Farmakoterapia

Przy przewlekłej niewydolności żylnej wskazane jest przewlekłe, doustne zażywanie leków poprawiających napięcie ścian naczyń krwionośnych, do których zaliczamy: pochodne flawonoidowe (diosmina, diosmina z hesperydyną, trokserutyna), saponiny kasztanowca (escyna) oraz glikozydy kasztanowca (eskulina).Wszystkie działają przeciwzapalnie, przeciwobrzękowo i zmniejszają kruchość ścian naczyń żylnych. Dodatkowo diosmina wykazuje działanie ochronne wobec naczyń żylnych zwiększając napięcie ich ścian.

Kompresoterapia

Bardzo skuteczną metodą leczenia żylaków jest stosowanie kontrolowanego ucisku. Polega ona na zakładaniu rano (przed opuszczeniem nóg z łóżka) specjalnych rajstop, pończoch lub podkolanówek, uciskowych, które wcześniej zapisał lekarz określając stopień ucisku.

Skleroterapia

Poszerzone, fioletowe żyłki, które odczuwane są jako defekt kosmetyczny, można usuwać metodą skleroterapii, czyli ostrzykiwania ich substancją, która wywołuje w miejscu podania stan zapalny doprowadzający do włóknienia żyłek i ich zanikania. Metoda ta nie jest wskazana do likwidowania dużych żylaków, ponieważ grozi poważnymi powikłaniami ze strony żył głębokich lub owrzodzeniem skóry.

Leczenie operacyjne

Gdy żylaki są duże lub liczne często konieczne jest leczenie chirurgiczne.

 

Chirurgia żył
FLEBEKTOMIA, MINIFLEBEKTOMIA, MIKROFLEBEKTOMIA, LAPAROKTOMIA, STRIPPING, KRIOSTRIPPING, KRIOOBLITERACJA, SAFEKTOMIA
Miniflebektomia (flebektomia, mikroflebektomia) - nowoczesny małoinwazyjny (powoduje minimalny uraz, niewielką bolesność) zabieg chirurgiczny (wykonywany metodą Meullera lub Varadaya), polegający na usuwaniu niewydolnych, żylakowato zmienionych gałęzi żylnych przez mikronacięcia (do 2mm) przy użyciu specjalistycznych narzędzi chirurgicznych. Po kilku dniach można wrócić do aktywności zawodowej. Doskonały efekt kosmetyczny.

Minilaparotomia, flebektomia, stripping, kriostripping, krioobliteracja, safektomia - operacyjne usuwanie niewydolnych pni żylnych (metody minimalnie traumatyzujące tkanki, z zastosowaniem krótkich cięć skórnych).
Stripping - technika chirurgiczna do usuwania największych żył, przeprowadzana w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym i podpajęczynowym. Kriostripping - odmiana strippingu - tu zamiast strippera (lub nici chirurgicznych) stosuje się kriosondę. Kirostripping, krioobliteracja - żylaki usuwa się po zamrożeniu w niskiej temperaturze (sonda mrożąca w temp. - 80°C, działanie znieczulające).

 Zapobieganie

Podstawową metodą zapobiegania powstawaniu żylaków kończyn dolnych jest aktywność ruchowa. Godne polecenia są długie spacery, pływanie lub jazda na rowerze. Osobom, których praca jest stojąca, zaleca się regularne powtarzanie prostych ćwiczeń fizycznych poprawiających krążenie krwi w kończynach dolnych takich jak naprzemienne napinanie i rozluźnianie mięśni łydek lub stawanie na palcach.

Profilaktycznie osobom zagrożonym powstaniem żylaków kończyn dolnych można polecić wyroby o stopniowanym ucisku ( podkolanówki, pończochy lub rajstopy na miarę). Zaleca się stosowanie wyrobów o I (najniższej) klasie ucisku.

Podkolanówki

 

Na oddziale opiekun medyczny pilnuje aby chory zakładał pończochy p/żylakowe lub w przypadku osób, które nie mają pończoch  – bandażuje nogi choremu przed wstaniem z łóżka –zostawiając otwarte palce –jak na drugim rysunku.