Zasady obowiązujące przy pomiarze RR

  Zasady obowiązujące przy pomiarze RR

1.przed zabiegiem: 

-sprawdzenie zlecenia

-poinformowanie pacjenta

-uzyskanie zgody

-przygotowanie sali

-higieniczne mycie i dezynfekcja rąk

-przygotowanie zestawu

-sprawdź sprzęt –  ciśnieniomierz , stetoskop ,baterie

-ubranie fartucha

-ubranie rękawiczek

Zalecenia dla pacjenta :

- przed pomiarem należy zdjąć zegarek czy bransoletkę

-30 minut przed mierzeniem ciśnienia krwi ograniczyć spożycie kawy, herbaty, alkoholu, napoi energetycznych oraz nie jeść posiłków

- przed pomiarem nie należy palić papierosów

-w przypadku stosowania leków przepisanych przez lekarza, zażyć je przed przeprowadzeniem pomiaru, chyba że lekarz zaleci inaczej.

- przed mierzeniem ciśnienia krwi należy się wyciszyć, uspokoić, ograniczyć aktywność ruchową.

-pozycja do pomiaru : siedząca lub leżąca

- ręka/ przedramię  wyprostowane, wygodnie ułożone  oparte o np. o stół, łóżko

- przy pierwszorazowym badaniu należy dokonać pomiaru ciśnienia na obu ramionach, a kolejne pomiary wykonujemy na tym ramieniu, na którym stwierdziliśmy wyższe wartości ciśnienia.

-ręka uniesiona powyżej poziomu serca

- pomiar ciśnienia krwi powinien być przeprowadzony na niedominującej ręce tzn. jeśli jesteś praworęczny, ciśnienie powinno być mierzone na lewej ręce, jeśli jesteś leworęczny zmierz ciśnienie krwi na prawej ręce

-podwiń bieliznę osobistą pacjenta lub poproś o zdjęcie rękawa po stronie mierzonej

 

2.W trakcie zabiegu:

-załóż mankiet bezpośrednio na rękę – nie zakładaj go na ubranie

-mankiet powinien znajdować się na wysokości serca

- mankiet powinien być dobrany adekwatnie do średnicy ramienia, -dokładnie zapięty - nie za mocno i nie za lekko- w szczelinie pomiędzy ramieniem powinny zmieścić się tylko dwa palce

- mankiet ciśnieniomierza, zakładamy tak by jego dolna krawędź znajdowała się na wysokości 2-3 cm od dołu łokciowego

- polecamy aby pacjent rozluźnił rękę, utrzymywał  wewnętrzną stronę dłoni skierowaną w górze, palce powinny być zgięte w naturalny sposób, nie zaciska się pięści 

- w trakcie pomiaru ciśnienia nie rozmawia się , w pomieszczeniu powinna być zachowana cisza

Po zabiegu :

-wypuść powietrze z mankietu

-poinformuj chorego o wyniku pomiaru

-uporządkuj  stanowisko

-posegreguj  odpady

-dezynfekcja aparatu do pomiaru i stetoskopu poprzez przetarcie chusteczkami dezynfekcyjnymi lub gazikiem nasączonym śr.dezynfekcyjnym

-dezynfekcja, mycie, osuszanie pozostałego sprzętu

-mycie i dezynfekcja rąk

-wypełnienie dokumentacji

-wypełnienie karty pomiarów

 -poinformowanie pielęgniarki o wyniku, w przypadku nieprawidłowości

 

Zasady stosowane przy wymianie worka stomijnego

 Zasady obowiązujące przy wymianie worka stomijnego :

1.przed zabiegiem: 

-sprawdzenie zlecenia

-poinformowanie pacjenta

-uzyskanie zgody

-przygotowanie sali

-higieniczne mycie i dezynfekcja rąk

-przygotowanie zestawu- należy dopytać jaki sprzęt pacjent używa i zapoznać się z instrukcja jego stosowania

-sprawdź sprzęt – suszarka 

-ubranie fartucha

-ubranie rękawiczek

-ułożenie pacjenta w pozycji płaskiej

-sprawdzenie temperatury wody (kran, termometr i pacjent)

-ugięcie nóg w kolanach i podwinięcie koszuli do góry

(odsłonięcie miejsca wymiany worka stomijnego)

-zabezpieczenie bielizny pościelowej

 

 

2.W trakcie zabiegu:

-zapewnienie intymności

-opróżnij worek jeśli zachodzi taka konieczność

-odklej worek od góry przytrzymując skórę w miejscu przyklejenia

-zaklej worek szczelnie i odrzuć do worka na odpady medyczne

-zbierz resztki stolca chusteczką nawilżaną lub miękkim gazikiem

-umyj dokładnie skórę wokół stomii używając mydła pH 5,5

- nie trzej skóry przy myciu

-nie zmywaj resztek kleju benzyną czy zmywaczem

-stosuj chusteczki pielęgnacyjne do zmywania  jeśli zachodzi taka potrzeba

--stosuj chusteczki pielęgnacyjne nawilżające  jeśli zachodzi taka potrzeba

-nie używaj do mycia szorstkich myjek

-osuszaj skórę przez dotyk

-jeśli skóra jest podrażniona osuszaj ją suszarką z odległości 20 cm ciepłym ,ale nie gorącym strumieniem

-zmień rękawiczki jeśli stosujesz suszarkę

-zabezpiecz otwór stomii gazikiem na czas przygotowania nowego worka

-zmień rękawiczki przed przygotowaniem nowego worka

-zmierz dokładnie wylot  stomii miarką i obrysuj kontur otworu  stomii długopisem na nowym worku

-wycinaj otwór nożyczkami -pamiętaj o dodaniu 2-3 mm

-otwór musi mieć gładkie ,nieposzarpane brzegi

-zamknij worek przed przyklejeniem z zapinką ku górze ( nie do skóry pacjenta)

-sprawdź czy skóra nie jest mokra

-przyklej nowy worek od dołu ku górze

-wylot stomii musi znajdować się w środku wyciętego otworu worka

- sprawdź  przyklejenie worka wokół stomii aby nie doszło do wyciekania treści jelitowej

-w razie potrzeby zastosuj pastę uszczelniającą

- odciągnij worek od otworu stomii

Po zabiegu :

-wywietrz pomieszczenie

-uporządkuj  stanowisko

-posegreguj  odpady

-dezynfekcja, mycie, osuszanie sprzętu

-mycie i dezynfekcja rąk

-wypełnij dokumentację  

-zgłoś nieprawidłowości pielęgniarce -jeśli takie są

-wypełnij  kartę gorączkową  -odnotowanie oddania stolca

 

Zasady przy wymianie pampersa

 

Zasady obowiązujące przy zmianie pampersa

1.przed zabiegiem: 

-sprawdzenie zlecenia

-poinformowanie pacjenta

-uzyskanie zgody

-przygotowanie sali

-higieniczne mycie i dezynfekcja rąk

-przygotowanie zestawu

-ubranie fartucha

-ubranie rękawiczek

-sprawdzenie temperatury wody 

-ułożenie na boku

-sprawdzenie temperatury wody

 

2.W trakcie zabiegu:

-dbanie o intymność

-zabezpieczenie pościeli

-podciągnięcie koszuli do góry – nie wyciągamy!!!!

-odpięcie pampersa przed obróceniem chorego na bok

--zebranie stolca chusteczką jednorazową lub papierem toaletowym

-kierunek mycia od najczystszych części ciała do najbrudniejszych

-zmiana wody w razie potrzeby  

-zmiana rękawiczek do zakładania pampersa

-dopasowanie pampersa do wagi i wymiarów chorego

-aktywacja pampersa

-każdorazowo ochrona skóry pośladków i krocza -szczególnie przy biegunce  -smarowanie skóry środkiem natłuszczającym

-krem nanosić na gazik (tubka) lub szpatułką na gazik (pudełko)

-pobudzenie krążenia krwi u osób leżących(obszczypanie skóry pośladków)

-zapięcie pampersa (nie za ciasno, nie za luźno-4 palce wchodzą luźno między pampersa a brzuch)

-wywinięcie falbanek aby nie dochodziło do wycieków moczu

-prawidłowe ułożenie koszuli -naciągnięcie aby nie było zagnieceń

-dbać o bezpieczeństwo chorego (barierka)

-zmiana pampersa koniecznie rano i wieczorem przy toalecie ,ale także kontrola po każdym posiłku –

-wymiana pampersa po każdorazowym oddaniu stolca

 

3.po zabiegu:

 

-uporządkowanie stanowiska

-segregacja odpadów

-dezynfekcja ,mycie i osuszanie sprzętu

-mycie i dezynfekcja rąk

-wypełnienie dokumentacji

-adnotacja  o oddanym  stolcu-karta gorączkowa, bilans płynów

Żylaki odbytu

 

Żylaki odbytu HEMOROIDY

Jedną z chorób cywilizacyjnych, na którą cierpi niemal co drugi Polak po pięćdziesiątym roku życia oraz co trzeci Polak po trzydziestce i jedna trzecia mieszkańców USA są hemoroidy. Mówi się iż jest to schorzenie rodzinne, choć istnieje szereg innych powodów przyczyniających się do powstawania choroby.

Żylaki odbytu to tzw. guzki krwawiczne zbudowane z tkanki naczyniowej, wypełnione połączeniami tętniczo- żylnymi. Końcowe tętniczki tworzą poduszeczki naczyniowe, które otaczają zwieracze odbytu - wewnętrzne i zewnętrzne mięśnie okrężne. Ich nazwa pochodzi z greki (hemoroides) i tłumaczy się jako "krwawienie, przepływ krwi".

Umiejscowione są na ok. 3-4 cm powyżej odbytu w jego kanale. Jako uwypuklenia błony śluzowej, pod którą się znajdują uczestniczą w kontrolowaniu gazów, uszczelniają odbytnicę oraz ułatwiają wydalanie stolca.

Gdy dochodzi do zastoju krwi w naczyniach, tętniczki rozszerzają się. Prowadzi do powstania obrzęku i guzkowatych wypukłości w błonie śluzowej czyli tzw. guzków hemoroidalnych. Guzki powiększają się, krwawią i zaczynają przemieszczać po kanale odbytu na zewnątrz.

Żylaki odbytu umiejscawiają się wewnątrz lub na zewnątrz. Początkowo objawiają się tylko bezbolesnym krwawieniem z błony śluzowej w trakcie oddawania stolca. Mówi się wtedy o żylakach wewnętrznych.

Gdy uszkodzeniu ulegną już naczynia krwionośne, zwieracze mięśni odbytu przestają pełnić swoje funkcje i powstałe guzy podczas wypróżniania wypadają na zewnątrz, wtedy mamy do czynienia z hemoroidami zewnętrznymi, które są dużo bardziej bolesne niż wewnętrzne żylaki.

Podział żylaków odbytu

• Żylaki odbytu wewnętrzne – znajdują się powyżej linii grzebieniastej, nie są widoczne na zewnątrz odbytnicy.
• żylaki odbytu zewnętrzne – znajdują się poniżej linii grzebieniastej, są pokryte nabłonkiem wielowarstwowym płaskim.

W zależności od rozmiarów wyróżnia się  stopnie powiększenia guzków:

1. Powiększenie guzków bez ich wypadania na zewnątrz;

2. Guzki wypadają na zewnątrz w czasie wypróżniania się, lecz cofają się samoistnie;

3. Guzki wypadają w czasie wypróżnienia i muszą być odprowadzone ręcznie;

Przyczyny żylaków odbytu

Hemoroidy są konsekwencją niewydolności żylnej, która może być spowodowana czynnikami genetycznymi oraz/lub stylem życia.

Do czynników sprzyjających powstawaniu żylaków zalicza się:

• siedzący tryb życia
• zawodnicze biegi długodystansowe
• częste zaparcia
• częste biegunki
• ciąże
• nadciśnienie w żyle wrotnej.

Objawy żylaków odbytu

• uczucie niecałkowitego wypróżnienia
• świąd i pieczenie w okolicach odbytu
• niewielkie krwawienia podczas oddawania stolca – krew w stolcu pochodząca z żylaków odbytu jest świeża, jasnoczerwona. Obecność częściowo strawionej, ciemnej (czarnej lub prawie czarnej) krwi wskazuje na inne, z reguły poważniejsze choroby.
• wypadanie żylaków(objaw bardziej zaawansowanej choroby)
• ból, podrażnienie, dyskomfort w okolicach odbytu
• wysięk, śluz w odbycie.

Żylaki odbytu zewnętrzne

Żylaki odbytu wewnętrzne

Leczenie żylaków odbytu

Żylaki we wczesnym stadium leczy się farmakologicznie, przy czym jest to wyłącznie leczenie objawowe. Pacjentom zaleca się również zmianę stylu życia, unikanie zaparć – przez zwiększenie podaży błonnika lub stosowanie łagodnych środków przeczyszczających, szczególnie zmiękczających i pęczniejących. Większe żylaki odbytu można usuwać operacyjnie. W leczeniu i zapobieganiu hemoroidom istotną rolę odgrywa higiena. Zaleca się mycie okolic odbytu po każdym wypróżnieniu, używanie miękkiego papieru toaletowego oraz noszenie naturalnej, przewiewnej bielizny.

Operacyjne usunięcie żylaków

Metod jest wiele, najpopularniejsza to zabieg Milligana- Morgana .Wszystkie klasyczne metody operacyjne są bardzo bolesne i mało skuteczne. Wśród metod operacyjnych na największą uwagę zasługuje zabieg Morinagi polegający na odszukaniu specjalną sondą ultrasonograficzną naczyń doprowadzających krew do guzków krwawniczych i ich podkłucie. W zasadzie jest to jedyna "bezbolesna" metoda w tej grupie i jednocześnie bardzo skuteczna, jednak droga i mało dostępna.

Żylaki kończyn dolnych

 

Żylaki kończyn dolnych postrzegane są zazwyczaj jako defekt kosmetyczny, który wystarczy ukryć pod długą spódnicą lub spodniami, aby przestał istnieć w świadomości jako problem. Tymczasem jest to problem zdrowotny i to niemały, bo dotyczący w krajach uprzemysłowionych (w zależności od szacunków) od 20 do 50% osób dorosłych.

Układ żylny w obrębie kończyn dolnych składa się z dwóch części: układu żył powierzchownych, widocznych pod skórą i układu żył głębokich, przebiegających wewnątrz kończyn dolnych pomiędzy mięśniami. Oba układy łączą się między sobą żyłami przeszywającymi tzw. perforatorami.

Dla właściwego funkcjonowania układu żylnego w kończynach dolnych niezbędne są trzy mechanizmy:

1. tzw. „pompa mięśniowa”, którą tworzą pracujące mięśnie nóg. Kurczące się mięśnie uciskają żyły głębokie kończyn dolnych, co usprawnia przepływ krwi w tych żyłach w kierunku serca,

2. obecność w układzie żylnym kończyn dolnych sprawnych zastawek, które zapobiegają cofaniu się krwi w żyłach i w ten sposób wspomagają „pompę mięśniową”,

3. wielkość różnicy ciśnienia krwi między drobnymi naczyniami włosowatymi a sercem.

U zdrowego człowieka krew z kończyn dolnych odpływa do serca w 90 % układem żył głębokich, natomiast tylko 10 % układem żył powierzchownych. W sytuacji, gdy któryś z w/w mechanizmów zaczyna zawodzić (dotyczy to szczególnie systemu zastawek żylnych) powrót żylny staje się mniej sprawny, a w żyłach głębokich zaczyna gromadzić się nadmiar krwi szukającej odpływu poprzez perforatory do układu żył powierzchownych, które wówczas przepełniają się. Prowadzi to w konsekwencji do stopniowego poszerzania i wydłużania żył i ich przemiany w żylaki. Wraz z rozwojem choroby proces ten może obejmować kolejne odcinki żył. Żylaki kończyn dolnych częściej występują u kobiet niż u mężczyzn, a częstość ich pojawiania się wzrasta wraz z wiekiem. W zależności od przyczyny rozwoju żylaków, dzielimy je na:

• żylaki pierwotne, które rozwijają się w wyniku predyspozycji rodzinnej wzmocnionej niewłaściwym stylem życia lub pracą w pozycji stojącej lub ciążą obciążają układ żylny kończyn dolnych ,
• żylaki wtórne powstające w następstwie toczących się lub przebytych procesów chorobowych w obrębie żył, które wywołują długotrwały zastój krwi (zazwyczaj jest to zapalenie żył głębokich).

Czynniki predysponujące do rozwoju żylaków :

• długotrwała praca stojąca,
• długotrwała praca siedząca zwłaszcza z nogami zgiętymi w stawach biodrowych i kolanowych,
• ciąża,
• nadwaga i otyłość,
• zbyt obcisła odzież lub buty,
• mało ruchliwy tryb życia,
• nadmierna ekspozycja na ciepło (np. przebywanie w gorącym mikroklimacie, opalanie, solarium, gorące kąpiele, sauna).

·         Objawy żylaków kończyn dolnych

W początkowym okresie rozwoju przewlekłej niewydolności żylnej dolegliwości nie ma. Pojawiają się one w dalszym etapie rozwoju choroby, a pierwszym objawem jest najczęściej uczucie „ciężkości” nóg występujące pod koniec dnia.

·         Później dołączają się:

·         -bóle nóg,

·         -pieczenie i kurcze stóp oraz łydek w czasie długiego stania,

·         -brzęki stóp.

·         Na skórze można wówczas zaobserwować poszerzone, fioletowe żyłki przypominające miotełki lub pierwsze żylaki, które są trwałymi poszerzeniami żył powierzchownych kończyn dolnych w postaci wężowatych sznurów, splotów lub kłębków widocznych podskórnie.

·         Żylaki kończyn dolnych

Lekarz ocenia stopień nasilenia żylaków. Badanie lekarskie uzupełnione mogą być przez nowoczesne metody diagnostyczne, np. badanie dopplerowskie przepływu krwi, czy tzw. fotopletyzmografia. Po badaniu stanu i wydolności układu żylnego lekarz zadecyduje, jakie środki zastosować.

Leczenie żylaków

W leczeniu przewlekłej niewydolności żylnej bardzo duże znaczenie ma wczesne wdrożenie właściwych zmian w stylu życia, a także farmakoterapia oraz inne metody lecznicze. Zmiany w stylu życia to:

• unikanie długotrwałej pozycji stojącej,
• unikanie długotrwałej pozycji siedzącej,
• wprowadzenie aktywności ruchowej, którą w zależności od stanu zdrowia mogą być spacery, marsze, bieganie, gimnastyka, pływanie, jazda na rowerze lub taniec,
• dla osób z nadwagą lub otyłych korzystne jest zrzucenie zbędnych kilogramów,
• unikanie zbyt obcisłej odzieży lub obuwia, które utrudniają krążenie krwi w kończynach dolnych,
• unikanie wysokiej temperatury otoczenia: gorących kąpieli, sauny, długotrwałego opalania, depilacji gorącym woskiem, ogrzewania podłogowego,
• żylaki lubią zimny prysznic (zimna woda pobudza napięcie ścian naczyń żylnych i poprawia przepływ krwi przez żyły),
• kobiety stosujące doustną antykoncepcję powinny zwrócić uwagę na skład preparatu – zbyt wysokie dawki hormonów mogą sprzyjać powstawaniu zaburzeń krążenia żylnego,
• odpoczywanie z nogami uniesionymi do góry co najmniej 10 minut dziennie. Dobrą pozycją jest położenie się na podłodze i oparcie stóp o ścianę lub brzeg fotela.

Farmakoterapia

Przy przewlekłej niewydolności żylnej wskazane jest przewlekłe, doustne zażywanie leków poprawiających napięcie ścian naczyń krwionośnych, do których zaliczamy: pochodne flawonoidowe (diosmina, diosmina z hesperydyną, trokserutyna), saponiny kasztanowca (escyna) oraz glikozydy kasztanowca (eskulina).Wszystkie działają przeciwzapalnie, przeciwobrzękowo i zmniejszają kruchość ścian naczyń żylnych. Dodatkowo diosmina wykazuje działanie ochronne wobec naczyń żylnych zwiększając napięcie ich ścian.

Kompresoterapia

Bardzo skuteczną metodą leczenia żylaków jest stosowanie kontrolowanego ucisku. Polega ona na zakładaniu rano (przed opuszczeniem nóg z łóżka) specjalnych rajstop, pończoch lub podkolanówek, uciskowych, które wcześniej zapisał lekarz określając stopień ucisku.

Skleroterapia

Poszerzone, fioletowe żyłki, które odczuwane są jako defekt kosmetyczny, można usuwać metodą skleroterapii, czyli ostrzykiwania ich substancją, która wywołuje w miejscu podania stan zapalny doprowadzający do włóknienia żyłek i ich zanikania. Metoda ta nie jest wskazana do likwidowania dużych żylaków, ponieważ grozi poważnymi powikłaniami ze strony żył głębokich lub owrzodzeniem skóry.

Leczenie operacyjne

Gdy żylaki są duże lub liczne często konieczne jest leczenie chirurgiczne.

 

Chirurgia żył
FLEBEKTOMIA, MINIFLEBEKTOMIA, MIKROFLEBEKTOMIA, LAPAROKTOMIA, STRIPPING, KRIOSTRIPPING, KRIOOBLITERACJA, SAFEKTOMIA
Miniflebektomia (flebektomia, mikroflebektomia) - nowoczesny małoinwazyjny (powoduje minimalny uraz, niewielką bolesność) zabieg chirurgiczny (wykonywany metodą Meullera lub Varadaya), polegający na usuwaniu niewydolnych, żylakowato zmienionych gałęzi żylnych przez mikronacięcia (do 2mm) przy użyciu specjalistycznych narzędzi chirurgicznych. Po kilku dniach można wrócić do aktywności zawodowej. Doskonały efekt kosmetyczny.

Minilaparotomia, flebektomia, stripping, kriostripping, krioobliteracja, safektomia - operacyjne usuwanie niewydolnych pni żylnych (metody minimalnie traumatyzujące tkanki, z zastosowaniem krótkich cięć skórnych).
Stripping - technika chirurgiczna do usuwania największych żył, przeprowadzana w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym i podpajęczynowym. Kriostripping - odmiana strippingu - tu zamiast strippera (lub nici chirurgicznych) stosuje się kriosondę. Kirostripping, krioobliteracja - żylaki usuwa się po zamrożeniu w niskiej temperaturze (sonda mrożąca w temp. - 80°C, działanie znieczulające).

 Zapobieganie

Podstawową metodą zapobiegania powstawaniu żylaków kończyn dolnych jest aktywność ruchowa. Godne polecenia są długie spacery, pływanie lub jazda na rowerze. Osobom, których praca jest stojąca, zaleca się regularne powtarzanie prostych ćwiczeń fizycznych poprawiających krążenie krwi w kończynach dolnych takich jak naprzemienne napinanie i rozluźnianie mięśni łydek lub stawanie na palcach.

Profilaktycznie osobom zagrożonym powstaniem żylaków kończyn dolnych można polecić wyroby o stopniowanym ucisku ( podkolanówki, pończochy lub rajstopy na miarę). Zaleca się stosowanie wyrobów o I (najniższej) klasie ucisku.

Podkolanówki

 

Na oddziale opiekun medyczny pilnuje aby chory zakładał pończochy p/żylakowe lub w przypadku osób, które nie mają pończoch  – bandażuje nogi choremu przed wstaniem z łóżka –zostawiając otwarte palce –jak na drugim rysunku.

 

 

 

NIEDOCIŚNIENIE

 

Niedociśnienie

nie jest właściwie uznawane za chorobę, ale potrafi być bardzo dokuczliwe i zaburza normalne funkcjonowanie. O hipotonii mówimy wtedy, gdy ciśnienie skurczowe spada poniżej 90mmHg , a rozkurczowe poniżej 60mmHg. Niedociśnienie może mieć podłoże konstytucjonalne i wynikać z małej elastyczności ścian naczyń. Bywa jednak, że spadek ciśnienia jest wynikiem jakiejś szczególnej, przejściowej sytuacji.

Przyczyny spadku ciśnienia tętniczego krwi:

·         długotrwale przebywanie na słońcu,

·         silny stres lub zmęczenie,

·         duża utrata płynów (biegunka, wymioty, leki odwadniające)

Objawy niedociśnienia:

·         złe samopoczucie ,

·         ból i zawroty głowy,

·         mroczki przed oczami,

·         pocenie się,

·         nudności,

·         zaburzenia koncentracji

·         omdlenie.

Objawy te mogą mieć różny stopień nasilenia i czas trwania, a sposób ich likwidowania zależy od przyczyny zaburzeń. Niskie ciśnienie może być też symptomem innej choroby - np. choroby serca.

Na niedociśnienie nie ma skutecznego lekarstwa.

Objawy niedociśnienia można zmniejszyć poprzez :

·          stosowanie diety lekkostrawnej z 5 posiłkami dziennie

·          należy również pamiętać o przyjmowaniu odpowiednich ilości płynów .

·          przed wstaniem z łóżka powinno się zjeść lekkie ciastko lub wypić kawę czy herbatę lub wodę ze szczyptą soli

·          nigdy nie należy gwałtownie zrywać się z łóżka ,gdyż grozi to utratą przytomności.

·          nastawiać budzik wcześniej, aby można było stopniowo wstawać z łóżka

 

Zasady rehabilitacji po zawale

Jak ćwiczyć, by zawał się nie powtórzył

·        Po zawale czy interwencji kardiochirurgicznej nie wykonujemy ćwiczeń oporowych, czyli nie bierzemy się za przekopywanie ogrodu albo przesuwanie szafy.

·        Unikamy długiego trzymania rąk w górze (wieszanie firanek).

·        Nie wykonujemy prac ani ćwiczeń wymagających wstrzymania oddechu.

·        Ćwiczenia rozpoczynamy 1-2 godziny po zażyciu leków.

·        Pierwszą próbę współżycia seksualnego można podjąć już po 2 tygodniach po zawale. Ale nie wolno wspomagać się alkoholem, narkotykami czy tabletkami. Trzeba też unikać dodatkowych emocji, czyli np. nie podejmować współżycia z nowym partnerem.

·        Przy małej wydolności fizycznej lepiej ćwiczyć kilka razy dziennie po 3-4 minuty niż robić jeden trening 30-minutowy.

·        Ćwiczenia wytrzymałościowe, np. marsz, wykonujemy codziennie. Ćwiczenia siłowe (z hantlami) 2 razy w tygodniu przez 10-20 minut. Ale tu ważna uwaga – poszczególne sesje ćwiczeń siłowych musi oddzielać od siebie 48-godzinna przerwa.

·        Osoby otyłe powinny ćwiczyć 5-7 razy w tygodniu. Wysiłek powinien być umiarkowany, ale trwać co najmniej godzinę. Jeśli koncentrujemy się na marszach, idziemy w tempie, które pozwala swobodnie rozmawiać. Poleca się też nordic walking, jazdę na rowerze po łagodnym terenie oraz pływanie.

·        Kto oprócz serca ma chore nerki  powinien ćwiczyć częściej, ale krótko, aby nie forsować zbytnio organizmu. Diabetycy muszą regularnie badać poziom cukru , a chorzy na POChP – satmę, czyli wysycenie krwi tlenem. Przy osteoporozie zaleca się marsze. Osoby ze zmianami zwyrodnieniowymi powinny ćwiczyć w wodzie, aby odciążyć stawy.

·        Po wszczepieniu stymulatora lub innego urządzenia normującego pracę serca unikamy ćwiczeń przez pierwszy tydzień po zabiegu, aby aparat "uleżał się" w organizmie i by zabliźniła się rana. Nie należy też unosić rąk nad głowę, pływać, aby urządzenie nie przemieściło się. Po 6 tygodniach można rozpocząć zajęcia rehabilitacyjne, a także zacząć grać w siatkówkę, koszykówkę czy pływać.

·        Przeciwwskazaniem do ćwiczeń jest arytmia wywołana aktywnością fizyczną.

·        Gdy odzyskamy sprawność (zwykle trwa to 6 tygodni przy rzetelnie wykonywanej rehabilitacji), należy ćwiczyć ponad godzinę 3 razy w tygodniu. Takie zajęcia są bezpieczne dla zawałowców, a także dla osób ze wszczepionymi urządzeniami normującymi pracę serca.

·        Ćwiczenia należy przerwać, gdy pojawia się ból w klatce piersiowej, duszność, zawroty głowy, zimny pot, mroczki przed oczami czy bóle mięśni.

K     Korzystne są spacery z psem -głaskanie uspokaja a spacery są najzdrowszą formą aktywności.