Refundacja ze środków NFZ -wyroby chłonne

Refundacja ze środków NFZ

Choroba osoby bliskiej to, jak się okazuje, niemałe obciążenie dla domowego budżetu. Koszty mnożą się w zatrważającym tempie, a budżet pozostaje wciąż ten sam, a czasem nawet jest mniejszy, gdyż aby zająć się bliską osobą, członkowie rodzin dotkniętych chorobą zmuszeni są do rezygnacji z pracy zawodowej. Zadajemy sobie wówczas pytanie — czy możemy ograniczyć nasze wydatki?
Z pewnością warto wiedzieć o kilku istotnych sprawach, które pomogą nam ograniczyć koszty. Jednym ze sposobów oszczędzania jest refundacja wyrobów medycznych będących przedmiotami ortopedycznymi i środków pomocniczych (w tym wyrobów chłonnych do inkontynencji).

Refundacja środków pomocniczych

Dla kogo refundacja?

Do zakupu refundowanego ma prawo każdy chory ubezpieczony na zasadach określonych Ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych — (j.t. Dz. U. 2008 r., Nr 164, poz. 1027 z poźn. zm.)

Warto pamiętać, że w przypadku sprzętu ortopedycznego czy innych środków pomocniczych schemat uzyskania dofinansowania jest analogiczny, z zachowaniem przepisów szczegółowych dla wybranego sprzętu lub innego środka pomocniczego.

W przypadku osób dotkniętych nietrzymaniem moczu związanym z chorobą nowotworową, niepełnosprawnością umysłową, chorobą układu nerwowego, wadą rozwojową, dolegliwością osób z pęcherzem neurogennym lub zaburzeniami funkcjonowania zwieraczy*, zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 18.01.2018r zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu wyrobów medycznych wydawanych na zlecenie (Dz. U. 2018r, poz. 281):

• pieluchomajtki 
• majtki chłonne
• pieluchy anatomiczne
• wkłady anatomiczne
• podkłady

Szczegółowa lista jednostek chorobowych, przy których przysługuje refundacja znajduje się w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dn. 6 grudnia 2013 r.

Refundacja wyrobów chłonnych obejmuje: 

• limit ilościowy w wysokości do 90 sztuk miesięcznie
• limit cenowy:

a) 77 zł dla osób z chorobą nowotworową (100% dopłaty NFZ do limitu)
b) 90 zł dla pozostałych chorych uprawnionych do refundacji (30% dopłaty NFZ do limitu)

W przypadku przekroczenia tej kwoty nadwyżkę w całości pokrywa kupujący. Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych uwzględnia wyjątki dla:

• osób represjonowanych (posiadających odpowiedni dokument) — w tym przypadku mają one prawo do zakupu max. 90 sztuk produktów chłonnych miesięcznie, gdzie pacjent do wysokości limitu cenowego nie ponosi żadnej odpłatności cywilnych niewidomych ofiar działań wojennych 
• uprawnionego żołnierza lub pracownika w zakresie leczenia urazów lub chorób nabytych podczas wykonywania zadań poza granicami państwa

Jak kupić wyrób refundowany? — refundacja środków chłonnych

Aby skorzystać z refundacji:

Odwiedź  Lekarza	zapytaj o wyroby refundowane Seni      odbierz zlecenie wystawione przez lekarza      w postaci wniosku lub recepty
Udaj się do  oddziału NFZ	zarejestruj zlecenie      L.. • odbierz kartę zaopatrzenia comiesięcznego
Kup produkty   refundowane	• udaj się do apteki  lub... • udaj się do sklepu medycznego  lub... • zadzwoń na infolinię refundacyjną

Zlecenie na zaopatrzenie comiesięczne może być wystawione na okres nie dłuższy niż trzy kolejne miesiące. Zaopatrzenie w wyroby medyczne przysługuje świadczeniobiorcom na zlecenie lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, felczera ubezpieczenia zdrowotnego lub pielęgniarki, położnej, o której mowa w art. 15a ust. 1 ustawy z dnia 15 lipca 2011r. o zawodach pielęgniarki i położnej.

Rejestracji zlecenia można dokonać na 3 sposoby: osobiście drogą pocztową przez pełnomocnika 

Zlecenie należy zostawić w aptece lub sklepie medycznym (tak jak receptę) podczas zakupów. Pamiętaj też, by podczas zakupów mieć przy sobie kartę zaopatrzenia comiesięcznego. Farmaceuta lub sprzedawca wypełni ją i zwróci ją Tobie. Karta zaopatrzenia comiesięcznego ważna jest maksymalnie do 1 roku od daty jej wystawienia.. Na niej odnotowujemy każdorazowe zakupy wyrobów Seni.
Masz prawo pytać:
Więcej informacji o refundacji wyrobów chłonnych na stronie: www.seni.pl
Wykaz wyrobów medycznych wydawanych na zlecenie osoby uprawnionej oraz pielęgniarki i położnej ubezpieczenia zdrowotnego, wraz z określeniem limitów ich finansowania ze środków publicznych i wysokości udziału własnego świadczeniobiorcy, w tym limitu kryteriów ich przyznawania, okresów użytkowania, zawiera załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18.01.2018r zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu wyrobów medycznych wydawanych na zlecenie (Dz. U. 2018r, poz. 281).
Tu znajdziesz również szczegółową listę jednostek chorobowych, przy których występuje refundacja.
Refundacja opatrunków specjalistycznych
Leczenie ran trudno gojących się jest trudne. W zależności od stanu rany trwa około jednego do kilku miesięcy, jest więc sporym wyzwaniem dla rodzinnego budżetu. Aby leczenie było skuteczne i dobrze dobrane, wymagana jest od pacjenta systematyczna współpraca z personelem leczącym. Tylko lekarz lub pielęgniarka, na podstawie poprawnego rozpoznania procesów przebiegających w ranie, może dokonać odpowiedniego doboru opatrunku.
Odpowiedni opatrunek jest warunkiem skutecznego procesu leczenia. Pacjent prowadzony przez lekarza i mający przez niego wypisywane recepty na opatrunki może się dowiedzieć, czy jego jednostka chorobowa kwalifikuje go do otrzymania recepty uprawniającej do zakupu opatrunków w ramach refundacji.
Refundacja dotyczy dwóch stanów chorobowych: epidermolysis bullosa, czyli pęcherzowego oddzielania się naskórka oraz przewlekłego owrzodzenia. W pierwszym przypadku opatrunek w ramach refundacji wydawany jest pacjentowi bezpłatnie tj. do wielkości limitu refundacyjnego. Natomiast przy przewlekłych owrzodzeniach refundacja obejmuje 70% limitu refundacyjnego.

• Epidermolysis bullosa —opatrunek wydawany bezpłatnie do wielkości limitu refundacyjnego 
• Przewlekłe owrzodzenie —opatrunek wydawany za 30% limitu refundacyjnego

Podstawą do ubiegania się o refundację jest prawidłowo wypełniona recepta. Na recepcie, oprócz podstawowych danych pacjenta, musi być podana pełna nazwa opatrunku, jego wymiar oraz ilość opatrunków wymaganych do przeprowadzenia terapii. Recepta osób uprawnionych do skorzystania z refundacji w przypadku przewlekłego owrzodzenia musi jeszcze zawierać oznaczony poziom odpłatności R-ryczałt 30%, 50% lub 100% odpłatności.
Bez podania dokładnego sposobu dawkowania farmaceuta może wydać dwa najmniejsze opakowania opatrunku, czyli dwie sztuki; podając dokładny sposób dawkowania, można wypisać opatrunki na maksymalnie 3-miesięczną kurację.

Komunikacja z chorym na choroby otępienne -Alzheimer.

W miarę postępu choroby dochodzi do stopniowego pogarszania się zdolności porozumiewania się z otoczeniem. Chory zaczyna mieć kłopoty z wyrażeniem tego, co chciałby powiedzieć, zapomina nazwy przedmiotów, nie kończy zdań oraz wiele razy powtarza te same informacje.
Z upływem czasu chory wyraża się coraz mniej składnie, a opiekun musi domyślać się, o co chodzi chorej osobie. Przy próbie porozumienia się opiekun zauważa także, że nie jest rozumiany przez chorego. Nie otrzymuje odpowiedzi na zadawane pytania lub są one pozbawione sensu. Brak możliwości porozumiewania się jest trudny dla obu stron i może przeradzać się w obustronną frustrację. U chorego może wywoływać nadpobudliwość i agresję. Opieka nad chorym z otępieniem wymaga ogromnej cierpliwości, zrozumienia oraz umiejętności uważnego słuchania

Pamiętaj! W kontakcie z chorym dużą rolę odgrywa komunikacja niejęzykowa, np. mimika oraz gesty, dotyk, uśmiech, które mogą wspomagać komunikat językowy lub go zastępować.

Zasady komunikacji:

1. Bardzo ważna w kłopotach z wypowiadaniem się jest stymulacja aktywności językowych, czyli zachęcanie do rozmowy na tematy przystępne dla chorego, np. wspomnienia z przeszłości.
2. Aby skutecznie porozumiewać się z chorym, przestrzegaj zasad, które mogą pomóc w komunikacji. Stwórz odpowiednie warunki do rozmowy, bez hałasu i nadmiaru bodźców, przy wyłączonym radiu i telewizorze, zamkniętych drzwiach lub oknie.
3. Rozmawiając, stań przed chorym (twarzą w twarz) oraz staraj się utrzymywać kontakt wzrokowy i dotykowy:

• mów krótkimi, prostymi zdaniami w sposób łagodny, bez napastliwości i oznak gniewu, ale wyraźnie i dostatecznie głośno
• bądź ostrożny w odgadywaniu, co chory chciał powiedzieć i kończeniu za niego zdania,
• bezpieczniej będzie wykazać się cierpliwością i pozwolić choremu skończyć myśl,
• unikaj komentarzy typu „A nie mówiłam”, „Nie pamiętasz?”, „Już o to pytałeś”
• używaj słownictwa, które jest dla chorego zrozumiałe, jednocześnie unikaj zdrobnień oraz sposobu mówienia charakterystycznego w kontakcie z dzieckiem,
• kiedy w większej grupie osób chory jest zagubiony, ogranicz liczbę uczestników, zwłaszcza tych, których nie zna,
• polecenia powtarzaj wielokrotnie, a jeżeli chory ciągle zadaje te same pytania, staraj się odwrócić jego uwagę,
• pytania formułuj tak, żeby odpowiedz mogła się ograniczyć do słowa „tak” lub „nie” np. „Zjesz kanapkę?” zamiast „Co zjesz na kolację?” lub ograniczała wybór do 2 opcji, np. „Zjesz kanapkę z serem czy z szynką?”
• opowiadaj choremu o powtarzających się zdarzeniach i sytuacjach, aby ułatwić orientację w czasie i pomóc odnaleźć się w rytmie dnia, np. „Czas na kolację”, „Po obiedzie czas na spacer”,
• wzmacniaj słowa gestem i mimiką, np. kiedy mówisz „usiądź”, jednocześnie wskaż ręką na fotel, gdy chcesz powiedzieć „nie wychodź”, w tym samym czasie przecząco ruszaj głową,
• doceń wysiłek oraz starania chorego mimo braku dobrych wyników, nie odbieraj mu prawa do głosu i nie mów za niego,
• zachęcaj chorego do aktywności językowej, okazuj zainteresowanie,
• podtrzymuj rozmowę, ale staraj się nie przerywać,
• możesz odwoływać się do znanych, utrwalonych tekstów, np. piosenek, wierszy.

1. Pamiętaj, że chory nadal odczuwa różne emocje, nawet jeśli nie rozumie, co się do niego mówi. Zachowuj się więc tak, by chory nie stracił do siebie szacunku.
2. Nie dyskutuj o chorym, np. z lekarzem, w obecności chorego.
3. W trakcie rozmowy przypominaj choremu, gdzie jest, co się dzieje w danej chwili. Dzięki temu chory poczuje się bezpieczniej.
4. Staraj się wykonywać wszystkie czynności przy chorym o stałych porach – wprowadzenie rutyny zminimalizuje poczucie zagubienia.
5. Wszelkie zadania dla chorego dziel na małe, możliwe do zrealizowania etapy.
6. Jeżeli chory w czymś się myli, nie staraj się za wszelką cenę wyprowadzić go z błędu.

Poradnik dotyczący opieki nad chorym z chorobą Alzheimera można zamówić tu
Wszystkie filmy pochodzą ze strony     -Fundacja TZMO Razem Zmieniamy Świat

Komunikacja z chorymi z niedosłuchem ,niesłyszącymi

Zorientuj się, jak duży jest niedosłuch oraz czy nie zachodzi potrzeba zastosowania aparatu słuchowego.

Zasady komunikacji:

Osoba z niedosłuchem powinna dobrze widzieć twarz opiekuna.

• gdy chory leży lub siedzi, dotknij jego ręki lub ramienia, aby zwrócić na siebie jego uwagę, a następnie z odległości około 1 metra przekaz komunikat werbalny,
• wypowiadaj komunikat wolno, wyraźnie, krótkimi zdaniami, powtarzając wypowiadaną kwestię, aż osoba z niedosłuchem ją zrozumie,
• zawsze stawaj po stronie ucha lepiej słyszącego,
• wzmacniaj komunikat werbalny mową ciała (mimiką twarzy, gestami i postawą ciała),
• w razie potrzeby zastosuj słowo pisane,
• stwórz przyjazne komunikacji środowisko fizyczne (cisza, cierpliwość, brak pospiechu),
• często sprawdzaj, czy podopieczny właściwie używa aparatu słuchowego, gdyż złe założenie powoduje szumy, gwizdy, inne zakłócenia.

Niewiele osób słyszących zna język migowy. Rozmawiając z człowiekiem z upośledzeniem słuchu tym bardziej musimy pamiętać, jak wiele w tej rozmowie zależy od postawy i zachowania osoby słyszącej.

 

• 1.Aby nie przestraszyć osoby niesłyszącej lub niedosłyszącej, nie zbliżajmy się do niej w sposób nagły z tyłu.
• 2.W czasie rozmowy nie podchodźmy do osoby niesłyszącej lub niedosłyszącej zbyt blisko. Najlepsza jest odległość jednego metra.
• 3.Rozmawiając z człowiekiem z upośledzeniem słuchu skierujmy ku niemu twarz, aby mógł odczytać z ruchu naszych ust to, co mówimy. Z  tego też powodu nie mówmy z papierosem, fajką albo cygarem w ustach i nie trzymajmy ręki w okolicy ust.
• 4.Starajmy się rozmawiać z osobą niedosłyszącą lub niesłyszącą przy dobrym oświetleniu. W ten sposób będzie lepiej widziała naszą twarz. Nie należy stawać na tle okna, gdyż poprzez kontrast sylwetka osoby mówiącej jest wówczas widziana jako ciemniejsza.
• 5.W czasie rozmowy nie wolno krzyczeć. Dźwięki stają się wówczas bardzo przenikliwe i wywołują niepożądane wibracje w aparacie słuchowym, co może doprowadzić do bólu.
• 6.Głośne otoczenie irytuje i utrudnia zrozumienie wypowiedzi. Dlatego rozmawiając z taką osobą, wyłączmy lub ściszmy maksymalnie radio, telewizor, magnetofon itp.
• 7.Jeżeli niedosłyszący ma brać udział w jakiejś dyskusji, to przed rozpoczęciem spotkania zapoznajmy go z głównym tematem i ewentualną możliwością rozwinięcia dyskusji, aby mógł w niej aktywnie uczestniczyć.
• 8.Mówmy spokojnie, nie za szybko i wypowiadajmy się precyzyjnie. Zdania muszą być krótkie i jednoznaczne, a pytania powinny zawierać zaimki pytające (kto, co, kiedy, dlaczego, gdzie, ile itp.).
• 9.Dobrze jest, aby rozmowie towarzyszyły naturalne gesty. Odpowiednia mimika i gestykulacja pozwolą łatwiej zrozumieć czy domyślić się sensu  naszej wypowiedzi.
• 10.Bądźmy cierpliwi - w razie niezrozumienia powtórzmy określone zdanie czy słowo. Trudniejsze dane takie jak adres czy nazwisko można w razie potrzeby napisać na kartce.
• 11.Jeżeli nie jesteśmy pewni czy niesłyszący rozmówca wszystko dobrze zrozumiał, poprośmy go o powtórzenie najważniejszych faktów. Jednak nie róbmy tego zbyt często, aby nasze ciągłe dopytywanie się nie peszyło człowieka z upośledzeniem słuchu lub nie poniżało go.
• 12.Nie wolno nam nie doceniać osób niesłyszących lub niedosłyszących. Ze względu na swą niepełnosprawność mówią oni często monotonnie, niemelodyjnie, wręcz niezrozumiale. Nie jest to jednak dowód braku inteligencji, lecz tylko i wyłącznie niemożności kontrolowania własnego głosu.
• 13.Dbajmy o to, aby niesłyszący brał udział w życiu grupy, w której się znajduje. On też ma prawo do rozmowy i uśmiechu.
• 14.Jeżeli w gronie ludzi słyszących, znajduje się osoba z upośledzeniem słuchu, przerywajmy od czasu do czasu naszą rozmowę i tłumaczmy niepełnosprawnej osobie, co zostało do tej pory powiedziane. W ten sposób uwalniamy go od samotności i izolacji.
• 15.Nie wolno śmiać się z niesłyszącego , jeżeli źle zrozumiał wymianę zdań i wypowiedział uwagę zupełnie nie pasującą do całej rozmowy. Jeżeli już spontanicznie zareagowaliśmy śmiechem na sytuację faktycznie komiczną, wytłumaczmy od razu niesłyszącemu na czym polega humor całego zdarzenia.
• 16.Odczytywanie z ruchu ust jest bardziej męczące niż normalne słuchanie. Rozmawiając z człowiekiem z upośledzeniem słuchu róbmy przerwy, aby mógł odpocząć od ciągłej koncentracji. Okażmy też wyrozumiałość, jeżeli zdarzy się, że nasz rozmówca jest zbyt znużony, aby kontynuować konwersację.
• 17.W przypadku wizyty u lekarza lub konieczności jakiegoś zabiegu należy mówić nie tylko o niesłyszącym lub niedosłyszącym pacjencie, lecz także do niego.
• 18.Ludzie, którzy utracili słuch na skutek wypadku lub choroby zazwyczaj nie są w stanie rozmawiać z więcej niż jedną osobą naraz. Zmiana partnera rozmowy powinna więc być wyraźnie zasygnalizowana.
• 19.Bywa, że pomimo starań nie uda nam się porozumieć z niesłyszącym. Nie należy wtedy odbierać tego jako osobistej porażki i wpadać w zdenerwowanie.