Problem pacjenta -odleżyny -proces pielęgnowania

Problem -ryzyko powstania odleżyn

Cel: Zapobieganie powstawaniu odleżyn
Dziania opiekuńcze :
1.Zastosowanie skali Norton, Douglas, Waterlow
2. Ułożenie na materacu zmiennociśnieniowym dynamicznym
3. Zastosowanie udogodnień w łóżku (wałki, krążki, skóra owcza lub barania, podpórki, kliny)
4. Przy ułożeniu w pozycji wysokiej należy założyć wałek pod uda i oparcie dla stóp. Pamiętać należy o ochronie stóp przed nadmiernym uciskiem bielizny pościelowej.
5. Przy ułożeniu w pozycji bocznej należy oddzielić kończyny dolne poduszkami. Unikać położenia bezpośrednio na krętarzu wielkim
6. Przy ułożeniu na brzuchu należy odciążyć kolce biodrowe, guzowatość piszczeli, piersi u kobiet
7. Opiekun powinien mieć  krótko obcięte paznokcie
8. Zmiana pozycji przynajmniej, co 2 godziny lub częściej . Należy stosować pisemny schemat obracania i zmian ułożenia pacjenta
9. Zachowanie prawidłowej techniki podnoszenia na podkładzie z mocnego płótna metodą ,,hamaka”. Nie należy pociągać za skórę pacjenta.
10. Dokładne mycie mydłem o ph 5.5 , delikatne osuszanie skóry, szczególnie w okolicach fałdów i miejsc narażonych na ucisk
11. Oklepywanie miejsc narażonych na ucisk lub opukiwanie , nie należy stosować masażu na wyniosłościach kostnych.
12. Przy każdej zmianie pozycji, przy kąpieli delikatny masaż (nacieranie) skóry w miejscach narażonych na ucisk z zastosowaniem:
-oleju kokosowego z aloesem 
– oliwki
-  parafiny
– kremu alantoinowego
-  Sudokremu (uwaga -wysusza skórę)
– 0.5% kremu propolisowego
– talku lub mączki ziemniaczanej
13. Obserwowanie skóry  najlepiej w czasie każdych czynności higienicznych i przy każdej zmianie pozycji.
14. Obserwowanie czy pacjentka nie moczy się.Założenie pampersa lub w przypadku niekontrolowanego oddawania moczu -cewnika Foley'a(lekarz)
15. Kontrolowanie objawów (ból, duszność, przykurcze) oraz kontrola podawanych leków przeciwbólowych  i środków nasennych
16. Stosowanie przylepców nieodparzających do przytwierdzenia opatrunków
17. Dokładne codzienne prześcielenie  łóżka, aby nie pozostawić fałdów i zmarszczek-dokładne naciąganie prześcieradeł i podkładów
 18.Usuwanie spod pacjenta szwów, guzików, okruchów i innych zanieczyszczeń.
19.Bielizna i pościelowa powinna być sucha, czysta, nie krochmalona, miękka z surowców naturalnych-len ,bawełna, płótno flanela,frota
20. Należy unikać przegrzania i przepocenia -każdorazowo mokrą bieliznę należy natychmiast przebrać
21. Żywienie pacjenta zgodnie ze zleconą dietą-dieta bogatobiałkowa , suplementacja witamin A i C, soli mineralnych głównie cynku
22.Chorzy siedzący na wózku powinni co 10-15 minut unosić się na rękach na około 10 sekund ,aby uciśnięte miejsca zostały ponownie ukrwione
23.Przenoszenie chorych obłożnie przy pomocy podnośników, ślizgu, podkładek itp.

Problem pacjenta -duszność- proces pielęgnowania

Problem -  duszność przy czynnościach samoobsługowch 

Cel opieki: Wspomaganie chorego w uzyskaniu poprawy oddychania
Działania opiekuna :
1. Ocena charakteru i nasilenia duszności
2. Eliminacja czynników nasilających duszność (wysyłek fizyczny, stres,ruch )
3. Udzielanie choremu pomocy w czynnościach pielęgnacyjnych,  przy których duszność się nasila lub wykonywanie tych czynności za niego
4. Dobór właściwej dla pacjenta pozycji ciała np. wysoka, półwysoka, z opuszczonymi nogami, siedząca z pochyleniem do przodu (z oparciem o stolik przyjaciel)
5. Utrzymanie w sali właściwej wilgotności i temperatury 19-20 stopni C- chłodniejsze powietrze niweluje duszności (częste wietrzenie, unikanie przeciągów)
6. Wykonywanie  ćwiczeń oddechowych
7. Monitorowanie podawanego  choremu tlenu -donosowo
8. W stanach nasilonej duszności ciągły kontakt i obserwacja pacjenta -stała obecność
9. Okresowy pomiar oddechów
10. Stosowanie leków drogą wziewną-inhalacje - edukacja pacjenta
11. W przypadku gdy pacjent nałogowo pali papierosy- motywowanie do porzucenia nałogu, edukacja dotycząca szkodliwości palenia
12.Chłodzenie skóry twarzy(wentylator)
13.Nacieranie skóry kremem eukaliptusowo-mentolowym, a następnie natłuszczanie skóry
14.relaksacja -muzyka
15.
  W warunkach domowych aby uzyskać pozycję wysoką można zastosować zagłówek - link tu  .

Pomoce dla seniorów - podawanie leków

Każda osoba starsza potrzebuje pomocy przy systematycznym podawaniu leków. Nie każda osoba w starszym wieku zna nazwy i dawki leków, które powinna brać -warto, aby osoby opiekujące się seniorem zrobiły wykaz leków podawanych seniorowi, dawki i sposób stosowania i taką informację umieściły razem z dokumentami typu dowód osobisty. W razie niespodziewanego zdarzenia senior wyciąga kartkę i nie ma problemu z wymienieniem nazwy leku .

Jak sobie poradzić przy podawaniu leków?
 Warto zakupić specjalne kasetki na leki -na każdy dzień tygodnia i porę podawania -  można rozłożyć leki na cały tydzień  i nadzorować czy osoba starsza je bierze -link tu -kasetka na leki

drugi rodzaj kasetki na leki

-kasetka z sygnałem dźwiękowym idealna dla osób mających problemy z pamięcią -można zaprogramować godzinę, gdzie włącza się sygnał dźwiękowy przypominający o przyjęciu leku.

Seniorzy często mają leki dzielone na mniejsze dawki -najłatwiej sobie poradzić zakupując specjalny przyrząd do podziału tabletek -   link tu-  gilotynka do tabletek .Najwięcej problemu przysparza seniorom wyjmowanie tabletek z blistra,  niesprawne ręce starszych osób mają z tym niemało problemu -warto wtedy zakupić    -link tu-wyciskarkę do tabletek .Sposób działania wyciskarki -dostępny tu -działanie wyciskarki do leków.Osoby, które mają problemy z połykaniem leków moga potrzebować kruszarki do leków - przydaje się dla osób po udarach, u których połykanie leków stanowi problem.

Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia -można zakupić se pomoce jako prezent świąteczny dla ukochanego dziadka czy babci.

Wywiad i ocena stanu zdrowia

Wywiad i ocena stanu zdrowia  chorego
Wywiad powinien być zebrany bardzo wnikliwie.
Nawiązanie kontaktu  podczas zbierania wywiadu .
Stosunek opiekuna  do chorego powinien cechować się życzliwością, serdecznością i delikatnością oraz wyrozumiałością.
Obserwacja zachowania się chorego , ułożenia ciała, wyrazu twarzy, pierwsze spostrzeżenia dotyczące objawów chorobowych, rozwoju somatycznego i psychicznego.

Wywiad
Właściwie zebrany wywiad ma w procesie diagnozowania niekwestionowaną wartość. Dane przekazywane przez chorego  lub opiekunów chorego ,rodzinę  powinny być uzupełnione lub skonfrontowane z informacjami zawartymi w książeczce zdrowia , karcie informacyjnej o leczeniu w szpitalu.
Pierwszych informacji dostarcza  zazwyczaj  chory ,potem rodzina ,znajomi i opiekunowie .
I.Najpierw staramy się uzyskać informacje o obecnym zachorowaniu. Pytamy,  które objawy choroby były dominujące ?, jakie towarzyszyły im inne objawy ?, jakie były okoliczności ich wystąpienia ?, przebieg i ewentualne leczenie ?.
II.Stawiamy pytania uzupełniające dotyczące objawów choroby  i dolegliwości ze strony poszczególnych układów i narządów. Informacje o okresie przed zachorowaniem .
III.Zbieramy wywiad rodzinny oraz o warunkach bytowych i środowiskowych. Wywiad rodzinny powinien być ukierunkowany na obciążenia dziedziczne  i choroby .
IV. Ważnych informacji może nam dostarczyć wywiad o przebytych chorobach tym także zakaźnych, zabiegach, urazach, kontaktach z chorymi zakaźnie, szczepieniach ochronnych.
V.Pytania o zdrowie  psychiczne

Badanie przedmiotowe

⦁ oglądanie
⦁ dotykanie
⦁ opukiwanie-lekarz
⦁ osłuchiwanie-lekarz
W badaniu oceniamy  :
1. stan ogólny
2. zachowanie się chorego
3. budowę ciała
4. rozwój somatyczny i psychoruchowy
5. odżywienie
6. skórę
7. węzły chłonne
8. głowę
9. szyję
10. klatkę piersiową
11. brzuch
12. narządy moczowo – płciowe
13. układ kostno – stawowy
14. układ nerwowy.


⦁ Ocena stanu ogólnego jest bardzo istotna.
Ciężki stan   = ( zagrożenie życia, sinica, nasilona duszność, znaczna bladość powłok, uogólnione obrzęki, utrata przytomności, drgawki, bezdech, itp. )
Stan chorego  jest dobry lub zadowalający –można przystąpić do dalszej oceny.
Ocenie rozwoju somatycznego i stanu odżywienia służy :
pomiar masy ciała
pomiar wzrostu
pomiar grubości fałdów skórno – tłuszczowych
ocena budowy ciała, symetrii i proporcji, ułożenie chorego  oraz postawa ciała

Ocena skóry :
przy czynnościach pielęgnacyjnych
zapewnić odpowiednie oświetlenie
zapewnić odpowiednią temperaturę pomieszczenia
Oceniamy jej :

• zabarwienie

• wilgotność

• ocieplenie

• elastyczność

• stan higieniczny skóry 

• włosy 

• paznokcie

Nadmierna bladość, sinica, zażółcenie powłok mogą stanowić istotny objaw chorobowy. To samo dotyczy nadmiernej wilgotności lub suchości i szorstkości skóry, wybroczyn, obrzęków, cech zapalenia, odmy podskórnej.
⦁ Ocena węzłów chłonnych – badamy węzły chłonne potyliczne, zauszne, podżuchwowe, łokciowe, pachwinowe. Oceniamy ich wielkość, spoistość, ruchomość względem podłoża, bolesność.
Badanie ogólne obejmuje również mierzenie temperatury ciała.
Badanie przedmiotowe szczegółowe
⦁Głowa 
Ocena :
-bóle głowy
-obecność ran czy blizn
--stan włosów
Oczy
Oceniamy rogówki, twardówki, określając ich zabarwienie ( np. zażółcenie ), oraz spojówki i brzegi powiek. Sprawdzamy czy chory  wodzi oczami za przedmiotami. Zwracamy uwagę na ewentualną obecność zeza, oczopląsu.Sprawdzamy czy nosi okulary-do dali ,do bliży.
⦁Nos 
Badanie polega na sprawdzeniu drożności i obecności wydzieliny w przewodach nosowych. Oceniamy powonienie.
⦁Małżowiny uszne 
Oceniamy wydzielinę w przewodach słuchowych zewnętrznych,
badanie słuchu
szumy
zawroty głowy
Sprawdzamy czy chory ma aparat słuchowy.
⦁Jama ustno – gardłowa
oglądanie warg,  uzębienia, błony śluzowej jamy ustnej,  języka ( wielkość i stan brodawek ),
oglądanie migdałków podniebiennych ( wielkość, zabarwienie, wydzielina, naloty, krypty ). Czy chory nosi protezy .
⦁Szyja 
oglądanie szyi ( znaczne powiększenie gruczołu tarczowego )
⦁Klatka piersiowa 
Oglądaniem oceniamy budowę, kształt, symetrię, ruchomość, zniekształcenia
Ocena ruchów oddechowych klatki piersiowej.
Określamy typ oddychania na podstawie częstotliwości, rytmiczności ruchów oddechowych.
W przypadku duszności :
zwiększona amplituda ruchów klatki piersiowej
przyspieszenie oddechów
wciąganie nadbrzusza
wcięcie mostkowe
dół jarzmowy
międzyżebrza
Duszność może mieć charakter :
⦁ wdechowy ( przeszkoda w górnym odcinku dróg oddechowych ),
⦁ wydechowy ( przeszkoda w dolnym odcinku drzewa oskrzelowego
⦁ wdechowo – wydechowy.
Osłuchiwanie :
Nieprawidłowym szmerem oddechowym jest :
szmer oskrzelowy ( wydech jest dłuższy, głośniejszy w porównaniu z wdechem ) świadczy najczęściej o nacieku w tkance płucnej z zachowaną drożnością drzewa oskrzelowego.
rzężenia suche ( świsty i furczenia )
rzężenia wilgotne
trzeszczenia ( wypełnianie powietrzem zapadniętych pęcherzyków płucnych ).
tarcie opłucnej ( suche zapalenie opłucnej ).
⦁Serce 
Bada lekarz .
Bada stosując oglądanie, dotykanie, opukiwanie i osłuchiwanie.
Badanie układu krążenia obejmuje również ocenę naczyń obwodowych : tętniczych i żylnych.
Mierzymy ciśnienie tętnicze krwi metodą Korotokowa. Szerokość mankietu powinna być dostosowana do wieku badanego i długości kończyny.
Wartości ciśnienia tętniczego skurczowego i rozkurczowego zmieniają się z wiekiem. Ocena wg siatek centylowych ciśnienia tętniczego.

⦁Układ pokarmowy 
Pytamy o dolegliwości typu –biegunka ,zaparcia ,wymioty ,trawienie nietolerancje pokarmowe. Jak je ,w czym trzeba pomóc ,jakie są przyzwyczajenia itp.
Zęby
⦁Układ ruchu
 Oceniamy zakres ruchów stawów i kręgosłupa. Samodzielność chorego oceniamy skalą Nortona .
Sposób poruszania , jaki sprzęt  pomocniczy ?
⦁Układ nerwowy
Badanie neurologiczne :
Lekarz neurolog
⦁ oceniamy czucie powierzchniowe ( czucie dotyku, bólu )
⦁ -przeczulica 

Karmienie chorych -zasady

Może się wydawać, że karmienie osoby niesamodzielnej to jedna z prostszych czynności. Wystarczy przecież nabrać pokarm na łyżkę i podać choremu do zjedzenia. Okazuje się jednak, że karmienie może stać się jedną z bardziej stresujących czynności, jeśli podejdziemy do tego w nieodpowiedni sposób.
W karmieniu fizjologicznym wyróżniamy następujące metody:
 podopieczny/pacjent samodzielny je sam,
 podopieczny/pacjent częściowo samodzielny (porażenia, niedowłady, przykurcze, unieruchomienie w gipsie, utrudnione połykanie), przyjmuje posiłki przy pomocy personelu,
 podopieczny/pacjent niesamodzielny (nieprzytomny, brak połykania, całkowicie niezdolny do samoopieki, samopielęgnacji), karmiony przez personel.
Pożywienie podajemy rozdrobnione, papkowate, zmiksowane, płynne, półpłynne.
Karmiąc podopiecznego/pacjenta zwracamy uwagę na:
1. Przygotowanie do posiłku:
 Zadbaj o przygotowanie miejsca posiłku – wywietrz pokój, odłóż niepotrzebne rzeczy. Jeśli chory spożywa posiłek w łóżku, przygotuj tzw. „stolik przyjaciel”, rozłóż serwetkę, dodaj kwiatek, żeby podopieczny miał poczucie, że je jak dorosły, a nie jak dziecko lub chory w szpitalu.
 Dobierz odpowiednie naczynia i sztućce – używaj naczyń dopasowanych do możliwości podopiecznego z tworzywa nietłukącego się. Naczynia z plastiku łatwo się przewracają, zmieniają odczucia smakowe i kojarzą się z małymi dziećmi. Podobnie kojarzy się karmienie łyżką, dlatego staraj się używać widelca. Rozłóż sztućce jak do normalnego posiłku.
 Jeśli to możliwe, posadź swojego podopiecznego tak, żeby jego głowa była lekko pochylona do przodu.
 Warto korzystać ze stolików na łóżko – jeśli podopieczny wykazuje przejawy agresji podczas karmienia, ustaw tacę z jedzeniem w zasięgu jego wzroku, ale poza zasięgiem rąk (dotyczy osób karmionych, nie jedzących samodzielnie lub z małą pomocą).
 Usiądź blisko podopiecznego w takiej pozycji, żebyście siedzieli na podobnej wysokości i mieli kontakt wzrokowy.
2. Karmienie:
 Jeśli podopieczny jest w stanie jeść samodzielnie lub z niewielką pomocą, nie wyręczaj go, „żeby było szybciej”. Możesz pomóc mu w trzymaniu sztućców i poprowadzić jego rękę tak, by łyżką trafił do buzi.
 Jeśli stan podopiecznego wymaga, żebyś go nakarmił, rób to tak, żeby nie czul się traktowany jak małe dziecko.  Jeśli jest taka potrzeba, rozdrabniaj pokarm, ale tylko podczas posiłku, w obecności chorego. Niech zobaczy najpierw swoje danie w całości.
 Nakładaj na łyżkę/widelec małe, łatwe do połknięcia kawałki.
 Zanim nabierzesz kolejną porcję, zaczekaj, aż Twój podopieczny połknie to, co ma w buzi.
 Jeśli część posiłku zostanie na ustach podopiecznego, nigdy nie zgarniaj jej łyżką, żeby podać ją ponownie do buzi, lecz wytrzyj ją serwetą. W ten sposób respektujesz godność danej osoby.
 Nie zagaduj podopiecznego, kiedy przeżuwa lub połyka pokarm. Rozmowa w takiej chwili grozi zachłyśnięciem.
 Nie wkładaj sztućców zbyt głęboko do buzi, żeby nie wywołać odruchu wymiotnego.
 Nie uderzaj sztućcami o zęby podopiecznego – u osób z demencją może to wywołać odruch zaciskania szczęki.  Jeśli twój podopieczny nie chce otworzyć buzi, dotknij lekko jego ust czubkiem łyżki. Nie napieraj.
  Słuchaj sugestii podopiecznego. Przygotuj posiłek w takiej formie, w jakiej lubi. Jeśli woli mieć podane na talerzu oddzielone warzywa, mięso i ziemniaki, to przygotuj potrawę w taki sposób. Jeśli podopieczny woli wszystko wymieszane, posłuchaj jego sugestii. Posiłek ma smakować podopiecznemu.
 Zachowaj spokj, jeśli jedzenie lub picie się wyleje.